Adempauze

Van jongs af aan, heb ik een haat-liefde verhouding met mijn tranen. Hoewel het letterlijk kan voelen als een opluchting om je emoties te uiten, en die tranen gewoon te laten gaan als je je verdrietig voelt, kan het aan de andere kant ook heel frustrerend zijn, omdat ze niet altijd op de juiste momenten komen.

Als er net iemand dichtbij me was overleden, dan huilde ik. Logisch natuurlijk, ik was verdrietig. Als ik echter het gevoel had, dat ik niet werd begrepen, of als ik me gefrustreerd voelde omdat iets me gewoonweg niet lukte, dan kon ik ook gaan huilen. Dat ergerde me mateloos, want dat waren die momenten waarop ik sterk wilde zijn met mijn woorden, en daadkrachtig met mijn acties.
Wat er echter altijd gebeurde, was een realisatie van een ophoging van emoties, die als een zee mij dreigde te verdrinken. Ik hield dan mijn adem in. Dat ging veelal onbewust, want intern was ik vooral bezig mezelf tot rust te manen, mijn emoties proberen de baas te blijven.
Zinloos natuurlijk, want voor ik er erg in had, had ik een brok in mijn keel en stonden de tranen me in de ogen. Als dan ook nog iemand daar iets van zei, ook al was het alleen maar dat ze mijn tranen hadden opgemerkt, dan was het hek van de dam.

Tranen tegenhouden

Wanneer ik over iets vertel, en ik merk dat het me raakt, dan is het soms ook moeilijk om de tranen tegen te houden. Dit is iets wat ik de afgelopen weken vaak heb ervaren. Het maakt het dubbelop lastig, omdat de mensen om mij heen ook niet altijd begrijpen waarom ik huil. Soms denken mensen dat er iets ergs is gebeurd. Soms vragen mensen wat er aan de hand is. En altijd heb ik het gevoel dat als ik hen vertel dat er niets is, dat men mij niet gelooft. Niet zo gek natuurlijk, want mijn tranen vertellen immers een heel ander verhaal. Bovendien, het klopt toch ook niet wat ik hen vertel, want er gebeurt wel degelijk iets met me.

Blijf ademen

Gisteren was een bijzonder moment. Dankzij David en Arjan, twee mannen die mij zoveel meer hebben gegeven dan ik ooit had kunnen bedenken, en tevens de twee mannen van het seminar waar ik begin juli ben geweest.

David had tijdens het seminar een vrouw op het podium gehaald. Hij sprak met haar over een gevoelig onderwerp. Zij vocht tegen haar tranen. Haar hele lichaam verstijfde en in haar gezicht zagen we de worsteling. Uiteindelijk verloor ze en biggelde het verdriet over haar wangen. Maar nee, zei David direct, dit was geen verdriet. Dit was boosheid. Dit was wanhoop.
Meerdere keren gedurende het gesprek zei hij liefdevol tegen haar: “Blijf ademen. Hou je adem niet in.” En met moeite perste ze iedere keer weer de lucht naar buiten, en nam ze de volgende teug weer naar binnen.

Adem uit, adem in

Toen ik gisteren met een collega sprak, werd ik geraakt door de woorden die ik hardop uitsprak. Woorden die ik vaker had gezegd, maar die nu een grote lading kregen door mijn besef hoe waar ze eigenlijk waren. Mijn collega keek me aan, terwijl ik vertelde en midden in een zin stopte ik met praten.
Ik had net gezegd dat mijn emoties hoog zaten, en ze zei dat ze dit aan me kon zien. Op dat moment hoorde ik even weer de stem van David… “Blijf ademen. Hou je adem niet in.”
Ik ademde uit. En vervolgens weer rustig in. Ik nam de tijd en voelde hoe de emoties weer zakten. Ik besefte me dat ik het zelf deed. Waar ik voorheen altijd dacht dat ik niets kon doen aan het moment waarop mijn tranen kwamen, was ik me nu volledig bewust dat ik zelf de touwtjes in handen had.
Ik kon het onderwerp zonder problemen afronden. Mijn emoties waren er nog, maar ze waren geen bedreiging meer voor me. Ik voelde me rustig in mijn eigen lijf, en wauw, wat voelde dat fijn. ❤

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.