Alleen

Na de pauze, die ik alleen, huilend en schrijvend, had doorgebracht, besloot ik bij vreemden te gaan zitten. Aan de twee dames rechts van mij stelde ik me netjes voor, zoals we dat het hele weekend al hadden gedaan. Een stel links van mij, schonk ik een voorzichtige glimlach, omdat ik me ineens afvroeg of mijn eerdere verdriet nog steeds was af te lezen van mijn gezicht.

Even kon ik mezelf vertellen dat het goed was dat ik nu voor mezelf had gekozen door hier te gaan zitten. Ik had geen idee waar mijn zus zat, of mijn moeder, of de vriendin met wie we gekomen waren, maar het was goed zo. Dit was nu even mijn tijd.

Gevangen tussen twee liefdevolle connecties

De laatste oefening van het seminar was de beste, zo vertelden de mannen op het podium. “Zoek je partner op, zoek je zus op, of iemand met wie je een sterke klik voelde, en ga tegenover hen staan. Kijk hen in stilte aan, draai je ogen niet weg, maar zoek de verbinding.”
De twee vrouwen rechts van mij kenden elkaar net, maar ik hoorde ze afspreken dat zij de oefening met elkaar zouden doen. Links van mij was het stel al gaan staan. Ze waren elkaar aan het aankijken. Ik verloor alle hoop op dat moment. Gevangen tussen twee liefdevolle connecties, zat ik daar alleen. Mijn spullen bij elkaar rapend, besloot ik de vrijheid te zoeken.
Ik vroeg beleefd aan het stel of ik er langs mocht. Eén van beide zei verzuchtend dat ze nu weer overnieuw moesten beginnen. Ik bood mijn excuses aan…
Toen ik uit de rij was, keek ik om me heen. Ik zag een zee van tweetallen en ik… Ik was alleen. Rustig, beheerst liep ik de zaal uit. Naar de wc’s. Ik sloot de deur achter me. Ik wilde onbedaarlijk huilen en mezelf omarmen in het gevoel van alleen zijn. Maar ik kon het niet.
Met een ruk maakte ik de deur open en liep terug naar de zaal. Ik wilde erbij zijn. Ik wilde mezelf met de neus op de feiten drukken.

Ik WAS alleen! Maar waarom was dat erg? Waarom deed me dat zoveel pijn?

Omdat ik er niet voor mij was.

Ik was niet alleen

Eerst keek ik de zaal in en zag de tweetallen als een bevestiging voor alles wat ik niet had. Als straf voor mijn eigen keuze me af te zonderen van de mensen om me heen. Toen sloot ik mijn ogen en stelde me voor dat ik tegenover mijzelf stond. Ik was niet alleen. IK was er voor mij.

De oefening duurde lang. Heel erg lang. Minuten gingen er voorbij en slechts af en toe kregen we een instructie. Blijf elkaar kijken. Lach als het moet. Vertel de ander wat je kwijt wilt. Maar gebruik niet je stem. Gebruik je ogen.

Door mijn visualisatie voelde ik me niet alleen meer. Ik voelde me rustig, maar ook erg onwennig. Alsof ik tegenover iemand stond, die ik net had ontmoet, en waarvan ik niet zeker wist of ik hen wel vertrouwde. Ik wilde het wel en dus stond ik daar. Het bleef onwennig, maar het was een eerste stap.

En dat is waar het weekend eindigde. Men hoopte dat we een beetje gelukkiger naar huis gingen dan we gekomen waren. Ik kan dat helaas niet beamen, maar ik heb wel hoop. En dat is heel wat. ❤

Dit blog is het vervolg op Eenzaam.

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.