Een eerlijk en open betoog van een nieuwbakken mama

De afgelopen weken voelde ik me allerminst groots. Ik was net anderhalve week met zwangerschapsverlof en had nog allerlei plannen ter voorbereiding.  Onze dochter is geboren met 37 weken en 3 dagen. Het was een tijd van loslaten en overgeven. Het was niet makkelijk, maar het gaf me wel een belangrijk inzicht.

Loslaten…

Mijn lief en ik hebben vrijwel ons hele geboorteplan overboord kunnen gooien. Een ruggenprik. Geen bad bevalling. Niet rond kunnen lopen of kunnen bewegen. Niet op mijn zij kunnen liggen. Paarshoofd-persen. Vacuümpomp. Alles wat ik niet wilde, maar waar ik toen het eenmaal zo ver was, in mee moest gaan. In mijn naïviteit dacht ik dat de bevalling het zwaarst zou worden en dat het daarna een kwestie was van herstellen. Uiteraard in één stijgende lijn.

Er is weinig van terecht gekomen.

… en overgeven.

Een bevalling is een topprestatie met daarna die roze wolk als beloning. Dat is wat men zegt. Het enige wat ik wist, was dat ik fysiek amper wat voelde tijdens de bevalling (topprestatie?) en dat ik de weken daarna continue helse pijnen had (roze wolk?). Ik liep met regelmaat emotioneel leeg.

Het voeden was geen intiem en fijn moment voor mij en de kleine. Het was tanden op elkaar, de pijn verbijten, doorademen en proberen te ontspannen. Niet te doen natuurlijk. Maar voor mijn dochter deed ik het. Toen we besloten te stoppen met de borstvoeding, wist ik dat het de juiste keuze was. Ik stond mezelf toe te huilen van deels opluchting en deels het gevoel tekort te schieten.

De dagen die volgden, gaf ik haar kusjes tijdens de flesvoeding. Ik hield haar in mijn armen, terwijl haar oogjes af en toe dichtvielen. En dan huilde ik weer.

Sta jezelf toe te voelen 

Waar het op neer komt, is dit: er is geen enkele bevalling hetzelfde. Het herstel is in geen enkel geval hetzelfde. De enige die hier iets over te zeggen heeft, is de mama zelf. Al die meningen, hoewel goedbedoeld, worden gevormd door eigen ervaring of – erger – verwachtingen. Al die meningen doen er niet toe. Ze zijn namelijk nooit gebaseerd op 100% waarheid. Díe waarheid komt namelijk bij jou vandaan, bij de mama. Je kunt adviezen aanhoren, je kunt ze opvolgen, je kunt ze naast je neerleggen.

Het belangrijkste inzicht dat ik heb gekregen is dit: Geef jezelf over aan dat waar je geen invloed op hebt. Sta jezelf toe te huilen, boos te zijn, intens geluk te voelen en niets te begrijpen van al deze emoties.

Neem de ruimte

Het is een verwarrende tijd. Naast deze levensveranderende situatie – je hebt ineens een kind, je kent je lichaam niet meer – gaat ook het gewone leven door. In het ziekenhuis werd ons geadviseerd de eerste twee weken zo min mogelijk kraamvisite toe te laten. Herstellen was nu het allerbelangrijkste. Ook vrienden hadden ons op het hart gedrukt de tijd te nemen. Blijf maar gewoon even in die bubbel zitten. Laat iedereen maar even wachten. Neem de ruimte om te reageren op berichten, op verzoeken om langs te komen.

Het gewone leven gaat door

De bekende kraamtranen stroomden niet alleen op dag vijf, zoals ik van meerdere mensen hoorde. Nee, ze stromen af en aan. Nu ons meisje bijna vier weken oud is, nog steeds. Maar misschien zijn het geen kraamtranen. Misschien is het omdat het gewone leven nu harder binnenkomt. Het leven dat plots eindigt. Het afscheid van een geliefd huisdier. De crematie van een familielid. Die verdomde k-ziekte, die ineens overal lijkt te zijn.

Ik ben gestopt te achterhalen waarom ik huil. Tranen zijn de wasmachine van de ziel. Ze schonen de boel op. Het waarom is niet relevant. Het moet er gewoon uit.

Ware grootsheid

Ik voelde me allerminst groots, maar nu ik dit teruglees en die eerste weken de revue laat passeren, zie ik dat het juist groots is. Je overleveren aan wat er buiten je invloed ligt. Door het vuur gaan voor je kind. Je emoties de ruimte geven. Het idee loslaten te willen begrijpen wat er allemaal gebeurt en wat je allemaal voelt, maar accepteren dat het gebeurt en er doorheen gaan. Zonder twijfel of oordeel kiezen voor jezelf (en weten dat dit niet ten koste gaat van een ander). Dit is grootsheid.