Blog

Laatst kreeg ik een berichtje van iemand, waarin zij aangaven mij te bewonderen. Het raakte een snaar diep in me en ik zal eerlijk toegeven dat ik heb gehuild. Niet zo zeer om dat bericht, maar om de boodschap: mensen zien in mij iemand om te bewonderen. En dat terwijl ik zelf zo worstel met het erkennen van mijn eigen grootsheid.

Is het je weleens opgevallen hoe vaak we elkaar niet begrijpen? We spreken dezelfde taal, we herkennen de woorden en toch snappen we elkaar vaak niet.

Soms heb je van die gesprekken, die je heel veel energie kosten. Mensen begrijpen niet wat je zegt, of mensen willen niet horen wat je zegt. Of zitten zo vol van hun eigen emoties, dat ze niet anders kunnen dan uiten in plaats van luisteren.

Liegen wordt gezien als een slechte eigenschap, maar eerlijk is eerlijk, we doen het allemaal. We liegen omdat we de ander niet willen kwetsen. We liegen om onze tekortkomingen te verbergen. En soms is de leugen een verschil van mening.

Eén van de eerste keren dat ik mezelf negatief beoordeelde, was toen ik zeven jaar oud was. Ik begon moeite te krijgen met mijn zicht. Voorwerpen van dichtbij zien was geen probleem, maar veraf werd het wazig. Ik kon niet meer goed het schoolbord lezen en dus kreeg ik een bril. En dat was zo eentje die mijn halve gezicht bedekte, van mijn wenkbrauwen tot halverwege mijn wangen. Mijn ogen werden elk jaar slechter, de glazen werden elk jaar dikker. Ik werd het voorbeeld van de bril met de jampotglazen.

Wat ben je waard? Geef jezelf eens een cijfer. Ik worstelde erg met de vraag die tijdens het Superrelatieweekend werd gesteld.Het eerste getal wat in mijn hoofd opkwam was een 3. En direct daarna een gedachte dat dat cijfer echt niet klopte. Ik was te streng voor mezelf. Het was toch zeker een 8, maar ook daar voelde ik weerstand bij. Deed ik mezelf nu niet mooier voor dan het eigenlijk was?

Het was een aantal jaar geleden… Ik merkte dat ik een tekort ervaarde. Een tekort aan vriendelijkheid en aandacht. Ik vroeg me af hoe het kwam dat de wereld zo hard was geworden. Waar ik naar verlangde was overvloed. Wat zou het mooi zijn als we meer zouden (glim)lachen naar elkaar! Als onze ogen wat meer zouden stralen!Ik realiseerde me dat ik hierin een standpunt kon gaan innemen. Ik kon me afzijdig houden en me alleen maar bezighouden met de realisatie, of ik kon stappen nemen om te creëren waar ik naar verlangde. Ik koos voor het laatste.

Maak deze zin eens af: “Geld is…” In 2017 kreeg ik deze opdracht en zonder er over na te denken schreef ik op hoe ik naar geld keek. “Geld is een noodzakelijk kwaad.”Het was hoe het voelde op dat moment. Ik had nooit geld over, en ik had er vaak en veel zorgen over. Ik ergerde me dat het me zo raakte, omdat ik helemaal niet materialistisch wilde zijn en ik wél het gevoel had dit te zijn door mijn zorgen hierover.