Blog

Lieve medemens, Soms ben ik bang voor jou. De afwerende houding. De dreigende woorden die je gebruikt. Het lijkt alsof je soms zo bezig bent met je boosheid te uiten, dat ik je niet kan bereiken. Je ziet mijn pogingen tot toenadering als een aanval, en je kiest ervoor om mijn woorden te verdraaien. Je kiest ervoor om duidelijk te maken dat mijn mening er niet toe doet. Je kiest ervoor om niet in gesprek met mij te gaan, om toenadering te zoeken, maar juist een muur op te bouwen. Een muur vanachter jij mij kunt haten om mijn huidskleur, om mijn onwetendheid, om mijn vragen.

Wanneer je mij leert kennen, dan zul je merken dat ik vrijwel nooit ‘nee’ zeg. Als je me vraagt te helpen, dan laat ik alles vallen en kom ik direct bij je staan met de woorden ‘wat kan ik voor je doen?’ Ik vind het fijn om er te zijn voor mensen. Met raad en daad. Ik luister, geef advies, troost, motiveer, ondersteun en onderneem actie. Ik wil dat het goed gaat met de mensen om me heen.

Nu je je bewust bent van de signalen die je lichaam afgeeft, en wat je gedachten zijn, kom je bij het laatste stukje. En dat is de invloed van je gedachten op je hart.

Het is fijn als je je bewust bent van de signalen die je lichaam je geeft. Ik zou zelfs willen zeggen dat het noodzakelijk is. Stel dat je dorst zou hebben en dit niet zou weten? Dan zou je uitdrogen, hoofdpijn krijgen… Stel dat je jezelf bezeerd had, maar hiervan geen enkel signaal opmerkte? Je zou bloeden, je lichaam zou mogelijk zich moeten voorbereiden op het vechten tegen infecties en als jij maar gewoon bleef doen wat je altijd deed, zou het lichaam continue tegengehouden worden in  jou te helpen herstellen… Kortom, wat een drama. 😉

Sommige mensen noemen het intuïtie, anderen noemen het hun onderbuikgevoel. Bij mij voelt het alsof ik in het oog van de storm sta, waar het kalm en sereen is. Waar de wereld om me heen het niet lijkt te begrijpen en zij de storm zijn, ben ik volledig zeker bent van mijn keuze. Het is iets dat ik niet uit kan leggen, en ergens wil ik het ook niet. Het voelt gewoon goed en dat is alles wat er is.

Als mens zoeken we verbinding. Ik geloof dat dit één van de sterkste drijfveren is van het mens zijn. We zoeken verbinding. Met elkaar. Met de wereld. Met onszelf. En dat is soms nog knap lastig. Los van de misverstanden tussen twee mensen of tussen twee bevolkingsgroepen, los van de goede bedoelingen en de beste intenties kunnen we ongewild toch zorgen voor dat onze verbinding juist wordt verbroken.