Blog

Jij hebt me geraakt. Met je hardvochtigheid. Met je denigrerende toon. Met je negativiteit. Je sprak niet tegen mij. Je sprak tegen iemand die je kende. Je gebruikte een openbaar platform. En zo las ik je woorden. Ik heb je wat te zeggen. En ik worstel nog met het vinden van de juiste woorden. Het maakt me boos dat je zo hebt gesproken. Ik begrijp het daarnaast ook niet. Je spreekt over iets waar je niets van af weet. Je stuurt haat de wereld in met jouw woorden. Waarom zou je dat doen?

Wat zeggen we toch eigenlijk vaak sorry. Tegen elkaar, uit gewoonte, uit voorzorg, veelal onbewust. Je onderbreekt iemand. Sorry. Je stoot tegen iemand aan. Sorry. Je laat iemand schrikken. Sorry. Je hebt iemand iets uit handen genomen. Sorry. Iemand verbaast zich in jouw aanwezigheid. Sorry.

Het komt weleens voor dat ik ineens weer moet denken aan iemand van vroeger. Iemand waar ik een heel goed contact mee had. Iemand met wie ik best veel lief en ook wel wat leed mee deelde. Iemand die nu niet meer in mijn leven is. Waarom niet? Net als wanneer de kraamverzorgster je na slechts een week toch écht alleen laat met je kindje – oh nee, blijf! Help! – blijft het een gek idee. Zo ben je in elkaars leven., vaak op een heel persoonlijk niveau met elkaar betrokken. En zo ben je ineens uit het beeld verdwenen. Hoe kan dit? Waarom gebeurt dit? En oh jee… Het ligt toch niet aan mij?

Een bijzonder moment als je ontdekt wat je verlangen is. Je hart gaat er sneller van kloppen en je voelt dat de energie door je lichaam stroomt. Je beseft dat dit is wat je wilt gaan doen. Hier wordt je blij van. En dus ga je bedenken hoe je het verlangen kunt omzetten naar een actieplan. Hoe wordt jouw wens werkelijkheid?

Ken je dat? Dat gevoel van aftellen tot het vakantie is? De vragen die steeds vaker aan je gesteld worden, als men weet dat je binnenkort een tijdje niet op het werk komt. ‘Wat ga je doen?’ ‘Ga je nog ergens heen?’ ‘Heb je nog wat leuks gepland?’

Afgelopen maandag gebeurde mij iets. Het was niets wereldschokkends. Niets ernstigs. Zelfs niet eens iets echt noemenswaardig. En toch wijd ik er een blog aan. En dat doe ik in de stijl van ‘Sliding Doors’, een film uit 1998 met Gwyneth Paltrow, die al sinds jaar en dag een favoriet is.