Blog

Er moet me iets van het hart. Labels. Eentje zegt ‘lipoedeem’. Op de ander staat ‘HSP’, ofwel ‘Hoog Sensitief Persoon’. Dit zijn twee labels die ik heb.

Een aantal jaren terug hoorde ik voor het eerst van de term ‘high value’. Mijn definitie hiervan is dat je vanuit je kern reageert, met respect voor jezelf en voor anderen. Dit betekent dat je in elke situatie bekijkt hoe je het beste kunt reageren.

“Ja hoor, dat heb ik weer!” Je stoot een kop koffie om en je laptop doet het ineens niet meer. Je wilt om een bureau heen lopen, maar neemt de bocht te krap met als gevolg een lelijke blauwe plek op je bovenbeen. De kapper verpest je haar op de dag voor je sollicitatiegesprek. Je vader noemt je lelijk als je voor de eerste keer je lippenstift op hebt. Je bent te laat voor een belangrijke vergadering. Je hebt een financiële tegenvaller. Je wordt ziek in je vakantie.

Laatst kreeg ik een berichtje van iemand, waarin zij aangaven mij te bewonderen. Het raakte een snaar diep in me en ik zal eerlijk toegeven dat ik heb gehuild. Niet zo zeer om dat bericht, maar om de boodschap: mensen zien in mij iemand om te bewonderen. En dat terwijl ik zelf zo worstel met het erkennen van mijn eigen grootsheid.

Is het je weleens opgevallen hoe vaak we elkaar niet begrijpen? We spreken dezelfde taal, we herkennen de woorden en toch snappen we elkaar vaak niet.

Soms heb je van die gesprekken, die je heel veel energie kosten. Mensen begrijpen niet wat je zegt, of mensen willen niet horen wat je zegt. Of zitten zo vol van hun eigen emoties, dat ze niet anders kunnen dan uiten in plaats van luisteren.

Liegen wordt gezien als een slechte eigenschap, maar eerlijk is eerlijk, we doen het allemaal. We liegen omdat we de ander niet willen kwetsen. We liegen om onze tekortkomingen te verbergen. En soms is de leugen een verschil van mening.

Eén van de eerste keren dat ik mezelf negatief beoordeelde, was toen ik zeven jaar oud was. Ik begon moeite te krijgen met mijn zicht. Voorwerpen van dichtbij zien was geen probleem, maar veraf werd het wazig. Ik kon niet meer goed het schoolbord lezen en dus kreeg ik een bril. En dat was zo eentje die mijn halve gezicht bedekte, van mijn wenkbrauwen tot halverwege mijn wangen. Mijn ogen werden elk jaar slechter, de glazen werden elk jaar dikker. Ik werd het voorbeeld van de bril met de jampotglazen.