Wat betekent het om écht te leven?

Jarenlang heb ik vaak gewenst dat mijn leven er anders uit zou zien. Ik ervaarde dag in, dag uit onrust. Thuis, op school en later op werk. Diep van binnen was ik me pijnlijk bewust van een gevoel van onzichtbaarheid en eenzaamheid. De momenten dat ik probeerde dit te uiten, waren schaars omdat ze standaard eindigden met de melding dat ik overgevoelig was. Ik was boos, maar daaronder vooral verdrietig. Ik had het gevoel dat niemand begreep wat er in mij omging. Toen had ik de woorden niet. Nu wel, en deze deel ik met je in deze blog. Want wat betekent het om écht te leven?

Woorden vs. daden

Waar begint dan mijn onrust? Nou, bij mezelf. Ik ontdekte al heel vroeg dat wat iemand zegt en wat iemand doet, vaak in tegenstrijd is met elkaar. Daardoor ben ik argwanend geworden wanneer iemand affectie naar mij toont. Wat zegt zo iemand achter mijn rug over mij? Als ik iets doe of zeg, wat denkt zo iemand dan over mij? Wat als zo iemand precies wist wat er in mijn hoofd en hart omging.. zou ik dan afgewezen worden?

Ik ben heel alert op wat iemand doet en hoe iemand reageert, in plaats van wat hij of zij zegt. Ik geloof wat iemand doet en hoe iemand reageert maar ik geloof niet wat hij of zij zegt. Tenminste, niet meteen. Ik kijk de kat uit de boom. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik moest werken voor de goedkeuring van de ander. Dat ik niet gewoon mezelf kon zijn, maar altijd beter moest zijn. Dat levert onrust op en heeft een negatief effect op mijn leven. Misschien herken je het wel.

Nadruk op negativiteit

Ik ben mijn eigen grootste vijand. Ik sta mezelf in de weg. Het leven is niet moeilijk. Ik máák het moeilijk. Oké, er zijn situaties die je leven moeilijk maken. Omgaan met ziekte en dood. Dat is moeilijk. Daar kan je kapot van zijn, en dat mag ook. Dat zijn dingen waar je geen controle over hebt. Die je overkomen en die zeker niet altijd eerlijk zijn. Maar over die situaties heb ik het niet.

Ik maak mijn leven moeilijk door de nadruk te leggen op dingen die mis gaan en dingen die niet goed zijn. Ik ben een criticus in mijn eigen leven. Dat is een keuze. Als je jarenlang gelooft hebt dat jij die persoon bent, kun je die schakelaar niet zomaar omzetten. Dat vergt tijd, bewustzijn en doorlopende actie. Het is belangrijk dat je jezelf die tijd gunt, anders blijf je vastzitten in deze kritiek.

Zie je wel?

Kritiek op mijzelf leveren is iets dat ik heb geleerd te doen. Bij voorbaat denken dat het toch niet lukt, en als het dan niet lukt, kunnen zeggen ‘ik zei het toch?’ alsof je zo’n zelfkennis hebt. Stond ik bij een barbecue van het werk te lang alleen? Zie je wel, niemand vindt mij interessant. Lachte men niet om een grapje dat ik maak? Zie je wel, niemand vindt mij aardig. Kwam niemand op mijn verjaardag? Zie je wel, ik ben niemand.

Dat laatste is trouwens heel lang geleden. Ik denk dat ik een jaar of zes, zeven was. Nu ik er aan terugdenk, zou dat wel eens één van de eerste momenten kunnen zijn, waarop ik mezelf vertelde dat ik er niet toe deed. Zo’n moment waarop ik mezelf inprentte dat ik maar beter geen hoop kon hebben op leuke dingen, want dan zou je alleen maar teleurgesteld worden. Zo kun je niet leven, dat weet ik nu..

Wat is geluk?

Maar hoe leef je dan wel? Ik zocht altijd goedkeuring, acceptatie, maar voelde het nooit. Ik hield me daarom altijd bezig met het geluk van anderen, omdat ik dacht dat dat nu eenmaal niet voor mij was weggelegd. Bezig zijn met andermans’ geluk, maakte me toen gelukkig. Of tenminste, dat dacht ik. Want wist ik veel hoe geluk écht voelde?
Af en toe kon ik echt genieten van het moment, maar veelal werd ik vooral geconsumeerd door alles wat de wereld naar me gooide. De meningen van anderen waren doorslaggevend in alles. De gevoelens van anderen waren bepalend voor mijn acties. Ik overleefde, maar echt leven deed ik niet.

Het is niet oké

Net toen ik dacht dat er geen hoop meer was kwam er een man in mijn leven. Ik ging met hem een gesprek aan. Ik vertelde hem huilend dat ik vast zat en niet wist hoe ik verder moest. Ik had amper die tien woorden kunnen uitspreken. Er viel een korte stilte, waarop hij zei: “Ik zag je eerder samen met jouw zus. Je bent zo liefdevol naar haar.” Ik glimlachte. “Waarom ben je niet zo liefdevol naar jezelf?”

Het besef dat hij de waarheid sprak, raakte me hard. Ik heb niet kunnen antwoorden, want er was geen antwoord. Er was geen reden. Simpel gezegd: er was en is geen excuus voor het ontbreken van liefde voor mezelf. Het is niet oké. Punt.

Mijn reis naar binnen

Het was het begin van een lange en angstige reis. Binnen in mij overheerste pijn. De stem van die pijn schreeuwde alsmaar in mijn hoofd. Ik herkende een stem van angst. Een stem van boosheid. Teleurstelling. Verdriet. Maar ik merkte ook andere stemmen: Liefde. Hoop. Vertrouwen. Kracht.
Ik merkte dat ik zelf kon bepalen welke stem de overhand had. Dat was mijn beslissing.

Dit besef betekende een ommekeer in mijn leven. Mijn interne dialoog veranderde. De stem die het meest aan het woord was geweest, klonk verder weg. Ik voelde me sterk. Het was het fijnste gevoel dat ik ooit had gevoeld. Mijn leven had weer richting. Ik kon de hele wereld aan. Niets kon mij van mijn stuk brengen. Het was een tijdelijke ‘high’ die ik ervaarde.

Durven liefhebben

De negatieve stemmen zijn niet weg. Ik hoor ze nog steeds, terwijl ik werk aan mijn doelen. Sommige dagen zijn moeilijk omdat je nu eenmaal jarenlang op een bepaalde manier hebt geleefd. Oude gewoonten zijn moeilijk af te leren. Dat is gewoon waar. Maar ik sta niet meer stil.
Soms betrap ik mezelf erop dat ik me ervoor wil verstoppen. Dat ik die grote dromen niet wil hebben. Maar dan besef ik me hoe gelukkig het me maakt te streven naar het realiseren van die dromen. Hoe gelukkig ik ben als ik mezelf in die situatie zie. Dan weet ik dat ik daar wil zijn. Wanneer en hoe ik daar kom, weet ik niet. Óf ik daar kom, weet ik niet. Maar ik zet er toch een volgende stap naar toe. Omdat het goed voelt. Dat is liefde. Zij is mijn kompas, die me met elke volgende stap dichterbij mijn mooiste, puurste Zelf brengt. Dat is wat ik je wil meegeven, lieve lezer. Het zit in je. Als je echt wil leren leven, dan moet je die eerste stap zetten. Durf lief te hebben en durf vooral jezelf lief te hebben.

Wil je jouw verhaal delen? Neem dan gerust contact met mij op.