Eenzaam

Nog nooit heb ik me zo eenzaam gevoeld. Tussen een groep van 2500 mensen, zat ik tussen mijn zus en mijn moeder. De bekendste plek die er voor mij zou kunnen zijn. En ik voelde me vreselijk verdrietig. Verlaten. Alleen.

Ik was zojuist afgewezen.

Zo graag wilde ik boos zijn op die ander. Zo graag wilde ik haar negeren, haar laten voelen hoe het was om in mijn positie te staan. Zij, die ik het hele weekend al enthousiast had zien doen naar anderen. Mensen die ik nog nooit gezien had. Knuffelend, lachend, aanrakend. Al datgene wat ze vroeger met mij deed.
Ik bedacht me, dat het niet echt was, al die liefde. Ik bedacht me, dat ze egoïstisch was dat ze hier hoog van de toren stond te blazen over hoe leuk ze het wel niet had met deze mensen. Als een soort mes in de rug, omdat die mensen nu mijn positie hadden. Ik bedacht me dat onze vrienden eigenlijk haar vrienden waren. Ik vond het moeilijk om te zien, welke van mijn connecties echt waren. Misschien waren ze het wel niet. Misschien was ik wel echt alleen, en deed de hele wereld mee aan deze poppenkast.

Maar ik kon niet boos zijn op haar. Want zij had me niet afgewezen. Ik had dat gedaan. En dus, terwijl ik mijn hele lichaam van haar had weggedraaid, pakte ik haar hand en kneep er in. Ik brak. Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl ik probeerde zo weinig mogelijk naar buiten toe te laten zien. Dit was een stukje van mij, dat ik nog niet wilde delen. Ik was er niet klaar voor.
Het was als een open wond, waarvoor ik me zinloos schaamde. Ze hield mijn hand met haar beide handen vast. Het was een stukje connectie, dat zo goed weer gaf waar wij stonden in onze relatie. Onze relatie was veranderd, maar de basis was er nog. De basis was goed.

Ik huilde tranen met tuiten en ik haatte het. Ik wist waarom ik huilde en ik wist dat de tranen niet zouden helpen. Want huilen omdat je verdrietig bent, dat lucht op. Huilen omdat je boos bent, wanhopig bent, dat doet verder niets. Het bezorgt je niets anders dan een zwaarmoedig gevoel en een fikse hoofdpijn.
Huilen omdat je boos bent, betekent in feite niets anders dan het fluiten van de ketel, zonder dat je het gas uitzet. Het is eindeloos. De boosheid verdwijnt net zo min met de tranen, als dat het koken van het water stopt als je het gas aan laat staan. Het gas moet uit.

Ik was boos, de wanhoop nabij. Ik was me bewust van het feit dat ik altijd anderen nodig heb gehad om me goed te voelen. En dat ik me altijd een half heb gevoeld, in plaats van een heel. Ik was een schaduw van mijn ware ik. En ik realiseerde me ineens hoe zeer ik mezelf tekort had gedaan.

** Wordt vervolgd **

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.