Grootsheid

Laatst kreeg ik een berichtje van iemand, waarin zij aangaven mij te bewonderen. Het raakte een snaar diep in me en ik zal eerlijk toegeven dat ik heb gehuild. Niet zo zeer om dat bericht, maar om de boodschap: mensen zien in mij iemand om te bewonderen. En dat terwijl ik zelf zo worstel met het erkennen van mijn eigen grootsheid.

Ik zie zoveel liefde om me heen. Zoveel geluk, zoveel wijsheid, zoveel bewondering en verwondering. Ik waardeer mijn vrienden, mijn familie, ik geniet van de gesprekken, de momenten van stilte, de onverwachte glimlachen en knipogen. Ik geniet van de wereld om me heen. Het voelt goed. Maar binnen in mij durf ik die liefde, die waardering en bewondering niet onder ogen te komen. Het beangstigt me. En waarom?

Straalangst

Dit jaar heb ik voor het eerst de term ‘straalangst’ gehoord. Als we niet durven te omarmen wie we zijn, compleet en onvoorwaardelijk, dan denkt men al snel dat we een vorm van faalangst hebben. Dat we bang zijn om onze echte ik te laten zien, omdat we ons niet goed genoeg voelen.

Maar niets is minder waar.

‘Het is onze eigen grootsheid waar we angst voor hebben’. Marianne Williamson omschreef het al prachtig in haar gedicht.

Our Deepest Fear
By Marianne Williamson

Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness
That most frightens us.

We ask ourselves
Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God.

Your playing small
Does not serve the world.
There’s nothing enlightened about shrinking
So that other people won’t feel insecure around you.

We are all meant to shine,
As children do.
We were born to make manifest
The glory of God that is within us.

It’s not just in some of us;
It’s in everyone.

And as we let our own light shine,
We unconsciously give other people permission to do the same.
As we’re liberated from our own fear,
Our presence automatically liberates others.

Liefde via een kaartje

Coach David zei het een poosje terug al tegen mij. Ik vertelde hem dat ik dit jaar elke week een kaartje schreef aan iemand. Gewoon, om ze te vertellen hoe geweldig ik ze vind. De liefde die ik voel terwijl ik ze schrijf, de woorden die zo makkelijk uit mijn pen en op het kaartje terecht komen. Ik hoef er nooit lang over na te denken als ik schrijf wat ik waardeer aan de ander. En dat zijn soms mensen die ik ken, en soms mensen die ik niet eens ontmoet heb. Ik voel zoveel waardering en liefde voor mijn medemens.

Liefde als ruilmiddel

Het onderwerp kwam ter sprake, omdat ik aangaf dat het me frustreerde dat ik liefde als een ruilmiddel zag. Het voelde alsof ik altijd maar gaf, en nooit genoeg kreeg. Het bodemloze-put-gevoel. Niets is ooit genoeg. Ik baalde er van. Ik wilde er niet zo naar kijken, voelde me rot over het oordeel dat ik over mezelf had. Ik wilde zo graag dat het genoeg was, dat ik vrij kon geven, zonder dat scherpe randje.
David zei simpelweg dat er geen sprake was van een tekort bij mij. Het was volledige overvloed wat ik deed. Het sturen van kaartjes zonder daar iets voor terug te krijgen, en toch door blijven gaan.

Amazing. Dat was wat David tegen me zei. Ik keek hem even aan, waarop hij zei: “Het voelt toch goed, om het te doen?” Ik knikte. “Het voelt zeker goed, maar…”

“PUNT.” De daadkracht in zijn stem verraste me, en ik realiseerde me ineens precies wat ik aan het doen was. Ik legde keer op de keer de focus op wat er niet goed was. Het meest pure wat ik ooit heb gedaan, verdiende geen ‘maar’. Het verdiende een punt. Het verdiende om in het licht te staan. Niet zo zeer bij de ander, maar bij mijzelf.

Mijn eigen grootsheid ontkennen.

Ik ben continu bezig mijn eigen grootsheid te ontkennen. En waarom? Straalangst. En eigenlijk doet de naam er niet eens toe, want het is simpelweg bullshit.

Ik ben mooi, bijzonder, liefdevol en waardevol. Ik ben meer dan wat ik doe, of wat ik voel, of wat ik denk. Zoveel meer. En dat is moeilijk te bevatten, en, door alle gedachten van kritiek die ik erop los laat, ook moeilijk om toe te laten. Maar het ís waar. Ik ben mooi, bijzonder, liefdevol en waardevol. Dat is de waarheid, omdat ik het overal om me heen zie. En wat ik om me heen zie, is een reflectie van wie ik ben. ❤

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.