Herfst

Om 8 uur werd ik wakker gemaakt door mijn oudste katje, Tosca. Luid mauwend maakte ze duidelijk dat het ochtend was: etenstijd! Ik voelde aan alles dat ik nog niet klaar was voor een nieuwe dag. Mijn lichaam voelde moe, mijn oogleden zwaar. Ik draaide me om en dat geluid was voldoende voor Tosca om overtuigd te zijn van haar gelijk. Met een diepe zucht stond ik op en zoals de laatste tijd wel vaker liep ik half slapend door de hal op weg naar de kattenbrokken.

Een half uurtje later lag ik weer in bed. Dit keer met drie kleine snorrende motortjes om me heen. Kitty het verst weg; ik denk dat ik haar per ongeluk een keer heb geschopt van onder mijn dekens, dus ze blijft weg bij mijn benen. Romy ligt tegen mijn onderrug en Tosca ligt in het halve rondje dat mijn lichaam maakt nu ik op mijn zij lig.

Uiteindelijk was het half twaalf toen ik mijn bed uit kwam. Het is niet de standaard tijd die ik aanhoud, maar soms gun ik mezelf het gewoon even.

Herinneringen en loslaten

’s Middags besloot ik een stukje te gaan wandelen. Ik herinnerde me dat ik eerder iets had gelezen over mindfulness. Dat het meer is dan mediteren. Het is in het moment zijn. Om je heen kijken. Het NU in je opnemen. Ik keek naar de grond voor me. Het paadje was verregend, blaadjes van verschillende bomen lagen verfomfaaid voor me. Groen, maar vooral geel, bruin, rood en oranje. Het was alsof ik een klein wonder zag. Hier lagen stukjes van een boom, die niet meer van nut waren. Stukjes oud plezier, oud leed. Herinneringen aan volle groene dagen. Herinneringen aan waaiende takken, aan regen en schuilende eekhoorns en vogels. En hier lagen ze op de grond, los van de boom, maar nog steeds vol van kleur. Alsof het laatste beetje adem dat ze hebben, de mooiste is. De afronding van een tijdperk. Het loslaten.

En terwijl ik over de bladeren liep, dacht ik hoe fijn het is om het leven te zien. Echt te zien. Dat is waarom ik zo kan genieten van de herfst. Het is het seizoen van loslaten, ruimte maken voor het nieuwe.

Het roer om

Dat is wat ik het afgelopen jaar ook zeker heb gedaan. Vorig jaar om deze tijd had ik me net ziek gemeld. Ik trok het niet meer. De pap was op. Het roer moest om. Dat besefte ik vorig jaar nog niet, maar als ik nu terug kijk, dan zie ik wat voor een ongelooflijk grote stappen ik heb gezet.

Het begon allemaal met loslaten. Ruimte maken. Eerst in mijn hoofd. En toen in mijn leven.

Ik heb heel veel blogs geschreven sinds die tijd, velen heb ik nooit gepost. Voor mij zijn het bijzondere herinneringen aan een tijd waarin ik nog worstelde met het vinden van mijn plek in de wereld. Ik identificeerde me met de buitenwereld, haalde bevestiging uit mijn werk, uit anderen en nooit was ik vervuld.

Nu zijn we vier seizoenen verder. Mijn wereld is compleet veranderd. Wat is het toch bijzonder wat een jaar kan doen. En dat ik af en toe niet zo goed uit bed kan komen… oké, daar valt dan toch ook best mee te leven. 😉

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.