Hoe je kunt kiezen voor jezelf: Riëtta’s verhaal

Kiezen. Iets wat ik wel vaker lastig vind. Dubben. Voors en tegens tegen elkaar afwegen. Meningen van anderen in overweging nemen. En dan heb ik het nog niet eens over echt belangrijke keuzes maken. Kiezen voor mezelf. Mijn eigen leven. En de keuze waar ik nu voor sta, is een van een pittig kaliber.

Dit is mijn verhaal.

Toegeven dat het niet zo lekker gaat

Vorig jaar oktober heb ik iets heel belangrijks moeten toegeven. Iets waar ik al langere tijd tegenaan liep te ‘hikken’.  Ik moest het toegeven aan mezelf. Ik heb het niet (meer) naar mijn zin op mijn werk. Ik merkte het al een tijdje aan allerlei dingetjes. Met tegenzin naar werk fietsen. Voelen dat je weer “moet” werken en niet dat je weer mág werken. Het ging al een tijdje zo maar ineens leek de maat vol. Ik fietste bijna kokhalzend en huilend naar kantoor.

Genoeg is genoeg

Op kantoor gekomen verman je jezelf, je maakt je ogen droog voor je naar binnen loopt, meteen even door naar het toilet, koude plets water in je gezicht en aan de slag. Een heel kleine terechtwijzing van mijn leidinggevende en toen knapte het. Ik was finaal in tranen en mijn leidinggevende schrok ervan.  Toen kwam ook alles eruit. Dat ik het niet leuk meer had, ik met buikpijn naar werk ging. Alles gooide ik eruit. Dat luchtte wel op. Maar wat dan?

Tijdelijke time-out

In overleg met mijn leidinggevende en collega’s besloot ik om mijn bijzondere verlofuren die ik in al die jaren had opgebouwd, op te gaan nemen. 1 dag in de week minder werken. Dit kon ik zeker over 9 tot 10 maanden uitspreiden, dus dat ging vrij snel in. Ik merkte toen ik naar huis fietste meteen  weer ‘lucht’ en de last die van mijn schouders af leek te glijden. Omdat ik wel wist dat ik een nieuwe uitdaging nodig had en het VA-schap (Virtual Assistant) op mijn pad kwam, besloot ik daarvoor te gaan. Een opleiding was echt wat ik nodig had! Uitdaging, zelfontwikkeling en tijd voor mezelf.

Nieuwe uitdagingen

Tijdens mijn opleiding leerde ik mezelf opnieuw kennen. Al jaren ging ik op de automatische piloot. Werk. Huishouden. Man. Kinderen. Maar waar was ik? Waar was Riëtta? Ik ging weer ontdekken wat ik leuk vind, waar ik blij van word. Wat mij uitdaagt en waar dat vuurtje weer van aanwakkert. Elke dag weer leren, ontdekken, was pittig. Sommige opdrachten en dagen gingen soepeler dan de andere, maar ik genoot overal van! Inmiddels is de opleiding afgerond (met een prachtig certificaat) en heb ik nog een andere opleiding afgerond. Nog bijna wekelijks volg ik online trainingen en kijk ik webinars om mijn kennis bij te spijkeren. Mijn werk werd ook weer leuker, want de energie die mijn eigen bedrijf opleverde, gaf mij ook weer plezier in mijn loondienst functie.

Knopen doorhakken?

Maar op mijn werk willen ze ook graag weten waar ze aan toe zijn. Kom ik weer terug voor mijn officiële 24 uur of stop ik ermee? Dat is eigenlijk de keuze die ik nu heb. Want begrotingstechnisch willen ze die 8 uur die ik nu niet meer werk wel opvullen, maar iemand aannemen voor 8 uur is niet mogelijk. Dus ik moet weer kiezen. En dat is heel spannend. Ga ik de sprong wagen en volledig zelfstandig? Of ga ik terug naar de 24 uur?

In een gesprek met mijn leidinggevenden hebben we het hier over gehad en hoe graag ik ook 16 uur zou willen blijven, het is geen optie. Het kostte me wel moeite (en tranen) maar ik heb toch aangegeven dat 24 uur terugkomen voor mij echt geen optie is. Dan zit ik in no time weer over mijn grenzen en kom ik ziek thuis te zitten en daar worden zowel mijn collega’s als ikzelf niet gelukkiger van. Door dit uit te spreken viel er wel een last van mij af. En zo benoemde mijn leidinggevende dit ook. Door uit te spreken waar mijn ‘zwakte’ ligt, toon ik mijn kracht!

Knopen doorhakken!

We hebben afgesproken dat ik voorlopig blijf, in ieder geval tot er een nieuwe collega is aangenomen. En diegene ga ik alles leren wat ik weet over mijn functie zodat we een echt “warme” overdracht hebben. Mijn leidinggevenden gaan uitzoeken wat hier de mogelijkheden voor zijn. Zo kan ik mijn collega’s met een gerust hart achterlaten. Want na ruim 18 jaar werken bij deze organisatie, voelt het toch een beetje als familie.

Ik kies voor mij

Maar voor nu kies ik voor mij. Wat ik wil en waar ik gelukkig van word. De tijd van mezelf wegcijferen is voorbij. Ik kies. IK kies. Ik kies voor mij. En ik voel me er rustig onder.

(In de periode tussen het schrijven en plaatsen van dit blog zijn er veel ontwikkelingen geweest. Helaas konden mijn leidinggevenden me niets bieden zodat ik mijn keuze versneld gemaakt heb en ik mijn ontslag heb ingediend. Tijd om volledig op eigen benen te staan en mijn vleugels te spreiden.)

Wil jij ook jouw verhaal kwijt? Neem dan contact op.