Huilbui

Het verschil tussen een huilbui en overstuur zijn. Enig idee wat dat is? Ik zal je eerlijk bekennen dat ik daar eerder nooit een verschil in had opgemerkt. Tot die ene dag nog niet zo lang geleden…

Een gesprek met een geliefde maakte dat ik me triest voelde. Triest over hoe ze momenteel tegen het leven aan keek. Triest door de pijn die ze zo intens voelde. Na het gesprek zat ik alleen op de bank en dacht na.

Verdriet en boos zijn daarover

Ik herinnerde al die keren dat ik overvallen werd door mijn verdriet en ik in tranen uit was gebarsten. Vaak op de minst handige momenten. En ook vaak door een situatie, die eigenlijk weinig te maken had met het verdriet dat ik voelde. Soms was ik me niet eens bewust van de pijn, waardoor ik me alleen maar meer schaamde omdat ik ‘me zo liet gaan.’ Naast het feit dat ik verdriet had, werd ik die keren ook nog eens boos op mezelf.

Ugly cry

Ik heb mezelf niet gezien, maar ik heb iemand eens horen zeggen dat dit je ‘lelijke’ huilbui is. Je fronst, je snikt, je probeert hortend en stotend adem te halen, terwijl je ook nog eens een klaagzang aan piepgeluiden uit je mond laat komen en in mijn geval dan ook nog eens een soort van uitleg over hoe zeer je je momenteel ergert aan het feit dat dit je overkomt. Je voelt je klein, zielig en vooral erg labiel.

Dat is het gevaar van dingen wegstoppen. Of je nu wilt of niet, uiteindelijk komt het weer boven en zul je het niet langer kunnen tegenhouden. Emotie moet geuit worden.

Mezelf toestaan te huilen

En dus zat ik op de bank en besloot ik simpelweg te voelen. Ik ademde rustig in en uit, ik ontspande mijn gezicht en al vrij snel biggelden de tranen over mijn wangen. Ik knipperde voorzichtig met mijn ogen, als mijn zicht troebel werd, waarmee ik de tranen als het ware een ‘duwtje’ gaf en het zo zijn weg langs mijn wangen kon vervolgen.

Het was een bijzondere ervaring. Ik voelde me nu rustig, ontspannen en midden in het moment. Ik stond toe dat ik tranen liet. Ik accepteerde dat ik ook een stukje pijn en verdriet voelde, en dat dit er mocht zijn.  Ik liet mijn gedachten komen en weer gaan.

Waar ik voorheen vaak een kloppende hoofdpijn had, nadat ik mijn overstuur zijn eindelijk had geuit, nu voelde ik me juist wat lichter. De situatie die me verdriet bezorgde was niet veranderd, maar ik had geaccepteerd dat dit was waar ik nu stond in het leven. Ik ademde nog een keer diep in, veegde de spoor van tranen van mijn wangen, stond op  en besloot letterlijk en figuurlijk weer verder te gaan met mijn leven. Maar vlak voordat ik dat deed, ontdekte ik iets.

Ik besefte dat dit de eerste keer was dat ik mijn huilen op een liefdevolle manier had benaderd. En wat voelde dat ongelooflijk fijn…

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.