Ik ben niet compleet

Vannacht droomde ik over jou. Ik zat in de auto met een vriendin. Ik voelde me onrustig, verdrietig en tegelijk een beetje moe. Ik wist dat ik een keuze moest maken, daar worstelde ik al een tijdje mee. Ben je welkom bij ons, of ben je dat niet? Misschien heb ik die vraag niet goed geformuleerd, want wat voelt die definitief, en wat klinkt het naar. Alsof je ooit níet welkom zou zijn. Je bént welkom. Maar…

Mijn vriendin keek me vol ongeloof aan. “Ga je daar nu de hele dag over nadenken?” vroeg ze. Ik antwoordde dat ik er al weken, zo niet maanden over nadacht.

TMI

Toen was ik thuis. Mijn zus en nog iemand die ik liefhad, maar niet herkende waren er. Mijn partner had besloten. “We gaan ervoor!” riep hij enthousiast. Onze visite hoorde het en keek me wat bevreemd aan. Ik zei dat we hadden besloten het voortaan onveilig te doen. Neuzen werden opgetrokken, als ware het dat ze zeiden: “TMI!” Too Much Information! Het gaf me nog altijd niet het gevoel van afronding, van ‘het klopt’.

Een kusje naar de hemel

Mijn man en ik liepen buiten. Ik kreeg een keuze voorgelegd. Je zou bij ons komen, maar ik zou er niet meer zijn. Of je zou niet bij ons komen, en ik zou gezond en aanwezig zijn. Ik weet niet of de eerste optie betekende dat jij en ik letterlijk van plek zouden wisselen, maar het leek definitief genoeg dat we in ieder geval niet samen zouden zijn. Ik zou er niet voor jou kunnen zijn. Jij zou welkom zijn, maar je zou het zonder mij moeten doen. De keuze was toen op een vreemde manier ineens heel makkelijk. Ik huilde, terwijl ik een kusje naar de hemel blies.

Je bent zo ontzettend welkom, lieve schat. Dat is de keuze niet. Dat is de vraag niet.

Ik moet de keuze maken

Toen onze dochter ons verraste met haar komst, heeft dit mij op zoveel vlakken geraakt. Het is een uitputtingsslag geweest. Het heeft me mentaal, emotioneel en fysiek veranderd. Ik ben gegroeid.

Ik ben er zo dankbaar voor dat we indertijd besloten los te laten. Dat onze dochter daarmee de ruimte voelde om te komen, was een wonder in zichzelf. Het was alsof zij de keuze maakte.

Nu voelt het anders. Nu voelt het als een keuze die ik moet maken. Voor mijzelf, voor mijn gezin. Ik kan niet blijven verlangen naar iets wat ik niet heb. Het is oneerlijk naar wat ik wél heb. Ik zou nooit willen dat onze dochter het gevoel krijgt dat zij niet genoeg is geweest. Dat mama ongelukkig is omdat jij niet bij ons bent gekomen.

Als ik op dezelfde manier zou loslaten als toen, zou er ruimte vrijkomen voor jou. Dat in zichzelf is prachtig. De weg komt vrij. Voor jou. Het gevaar zit echter in wat dit met mij doet.

Een nieuw toekomstbeeld

Er zal hoop ontstaan. Er zal een nieuw toekomstbeeld zich ontvouwen. Eentje waarin we met z’n vieren zijn, waarin we gelukkig zijn, waarin we compleet zijn. En juist dát beeld zou het beeld van nu kunnen overschaduwen. Dát beeld zou het nieuwe ideaal kunnen worden.

Als er om wat voor reden dan ook dat beeld nooit de realiteit wordt, heeft dat als resultaat dat mama ongelukkig is. Dat ze blijft verlangen naar wat had kunnen zijn. Ze zou zich kunnen vastklampen aan ‘het moet lukken’, ze zal gaan zoeken naar manieren om het te forceren. Het gevoel van falen zal versterkt worden, net als het gevoel van niet goed genoeg zijn. Haar focus zou op jou liggen, en dat is niet eerlijk. Jij zou vrij moeten zijn om te kiezen. Jij zou niet bij ons moeten komen om mama gelukkig te maken. Geen enkel kindje zou met zo’n verplichting mogen worden opgezadeld.

In mijn hart zal er altijd ruimte zijn, er is genoeg liefde. Wie weet treffen we elkaar ooit in een andere vorm, in een ander leven. Daarom blaas ik een kusje naar de hemel, lieve schat, en zeg ik dat ik van je hou, en dat ik altijd van je zal houden. Daarom laat ik je gaan in liefde. Je bent vrij. ❤

Nooit helemaal compleet

Misschien ben je nooit echt helemaal compleet. Je leven wordt immers gevormd door alles waar je geen invloed op hebt en hoe je daarmee omgaat. Misschien is het niet compleet zijn wel het resultaat van alles wat je had kunnen meemaken, als je ergens een andere keuze had gemaakt. Misschien is het niet compleet zijn wel onlosmakelijk verbonden met het mens zijn.

Had ik toen een andere keuze gemaakt, was ik toen door een ander situatie gegaan, dan had ik me wellicht op een andere manier nog steeds niet compleet gevoeld. Had ik besloten te emigreren, had ik besloten een ander carrierepad te kiezen, had ik besloten te kiezen voor een man die niet bij me paste uit angst alleen over te blijven… 

Alle reden om gelukkig te zijn

Al mijn keuzes hebben me gemaakt tot wie ik ben, hebben me gebracht tot waar ik ben. Dat is hier. Met mijn man, die zielsveel van me houdt en me dat op zoveel manieren laat zien. Met onze dochter, ons grootste wonder die me laat zien hoe belangrijk het is om te zijn, om te kiezen voor dit moment omdat we die hebben en geen enkel later moment is gegarandeerd.

Ik heb geen spijt. Ik heb alle reden om gelukkig te zijn, want ik ben dankbaar. En misschien, heel misschien is het dan ook gewoon een besluit. Dat je zegt: ‘Ik ben gelukkig. Ik heb alles wat ik nodig heb. Het is genoeg.’ ❤