Labels

Er moet me iets van het hart. Labels. Eentje zegt ‘lipoedeem’. Op de ander staat ‘HSP’, ofwel ‘Hoog Sensitief Persoon’. Dit zijn twee labels die ik heb.

Maar wat ik ook heb, zijn herinneringen aan mijn tijd vóórdat ik wist dat ik deze labels had. Ik heb bijvoorbeeld de Nijmeegse Vierdaagse gelopen, en ik ben gefinisht op dag 4. Ik was fysiek uitgeput en heb ook even moeten bijkomen, maar ik heb het wel gedaan. Ik heb acht weken lang met een groep fantastische mensen ‘Insanity’ gedaan. Geen lager vetpercentage, geen slankere heupen, maar wel 5 centimeter taille verloren.

Drukte om me heen

Ik heb de ervaring van verschillende concertbezoeken. Ik ben geen fan van drukte. Lawaai en felle lampen maken me onrustig, maar ik ga toch en lach en spring en probeer van elk moment te genieten. Ik voel me ongemakkelijk in grote groepen, maar ik ga toch mee naar feesten, die georganiseerd worden door mijn werkgever, of die gevierd worden ter ere van een jubileum. Ik ben iemand die keer op keer zich weer in situaties begeeft, die ik lastig vind, die ik zwaar vind, maar ik doe het toch. En nee, ik hoef geen schouderklopje of applaus of wat dan ook. Ik zeg dit omdat dit mijn leven is, en ik de regie in handen heb.

Labels storen mij

En ineens besef ik me… dat die labels me storen. Wat ik namelijk om me heen zie gebeuren, is dat mensen zich gaan identificeren met hun labels. Dat is ook een valkuil voor mij. En dat is nu precies waar ik moeite mee heb. WIJ als mensen met deze labels, zijn ZOVEEL meer dan deze labels.

Natuurlijk ben ik blij te weten dat de dingen die ik moeilijk of zwaar vind, een reden hebben. Het is een stukje van de handleiding van mijn lichaam. Mijn lichaam heeft zijn krachten en zijn zwaktes. Dat maakt dat ik een eigen unieke weg heb, hoe ik het maximale uit mijn lichaam, en daarmee uit mijn leven kan halen.

Een feit zegt niets over mij als persoon

Ik heb lipoedeem, net zoals dat ik blauwe ogen heb. Ik ben een HSP-er, net zoals dat ik een Nederlander ben. Het is enkel een feit, een onderdeel van alles dat mij mij maakt. Het zegt niets over wie ik ben als persoon, en wat ik doe met mijn leven. En ik bepaal zelf hoe groot dit onderdeel van mij is. Ik kies ervoor dat dit een klein onderdeel is. Het is iets dat er is, maar niet iets waar ik de focus op leg. Als ik iets wil gaan doen, dan probeer ik het. Soms lukt het en kom ik er ongeschonden uit. En soms ook niet. Maar dan kan ik in ieder geval trots zijn op het feit dat ik het gedaan heb. Ik ben niet mijn ziekte; ik ben niet mijn label.

Ik zie mezelf als meer dan mijn label

Ik wil stoppen bezig te zijn met wat er omgaat in de hoofden van anderen, of ik wel of niet word geaccepteerd, of ik wel of niet word begrepen, of ik wel of niet word gewaardeerd. Dat is iets wat ik namelijk niet nu en niet ooit gaan vinden bij een ander. Het enige dat ik kan doen, is zoeken naar mijn eigen acceptatie, mijn eigen begrip en mijn eigen waardering voor wie ik ben, en dat ik daarin elke dag opnieuw de keuze maak om mezelf te zien als MEER dan mijn label.

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.