Mening

Soms is het moeilijk om op te komen voor dat waarin je gelooft. Je bent bang voor de reactie van een ander. Je twijfelt of het wel klopt wat je voelt. Overdrijf je niet? Zie je het wel zoals het is? Of doe je een aanname en creëer je nu juist een probleem?

Ik merk dat ik vaak een tijd lang wacht met te zeggen wat ik voel, door dit soort belemmerende gedachten. Doordat ik vroeger te horen heb gekregen dat ik overgevoelig was, denk ik nu wel twee keer na voordat ik iets zeg. Tegenwoordig weet ik wel dat mijn gevoelens niet een vorm van aanstellerij zijn. Ik weet ook dat de stemmen van vroeger niets over mij zeiden, maar alles over die ander. Zij begrepen mij niet. Misschien wilden ze het ook wel niet. Zeg nou zelf: het is makkelijk om te zeggen dat ik overgevoelig ben, dan ben jij verlost van de taak om de waarheid van mijn woorden te bepalen. Je kunt dan in je comfort zone blijven zitten en doen alsof er met jou niets aan de hand is en dat het allemaal aan mij ligt.

Mond snoeren

Dat dit pijn doet, mag voor zich spreken. Je geeft mij namelijk niet de ruimte om te zijn wie ik ben. Je zet me in een hokje en voor jou is het daarmee afgedaan. En dat was het ook voor mij. Mijn mond was gesnoerd.

Dat was vroeger. Nu weet ik dat ik mij de mond liet snoeren. Ik liet me in dat hokje neerzetten en paste me aan. Ik heb mezelf de waarheid van een ander aangemeten, en heb mijn mening opzij gezet. Die deed er niet toe.
Vreemd eigenlijk. Waarom vond ik de mening van die ander meer waard dan mijn eigen? Waarom twijfelde ik niet aan die ander, maar twijfelde ik juist wel aan mezelf? Als ik daar nu aan terug denk, voelt het haast alsof ik een leeg omhulsel was, die gevuld moest worden door anderen. Van mezelf was ik niets. Van anderen kreeg ik waardering, liefde, meningen, oordelen, kritiek. En zo ontstond de ik die afhankelijk was van anderen. Ondergeschikt en gevoelig voor de wispelturige natuur van de ander.

Mijn eigen stem

Sinds ik mezelf terug trek, en meer ben gaan luisteren naar mijn eigen stem, merk ik hoeveel ik eigenlijk te zeggen heb. Ik merk ook wanneer ik dit wil uitspreken, en wanneer ik dit niet wil. Ik hoor mezelf dan zeggen: ‘Pick your battles.’ Niet alles is namelijk mijn gevecht. Soms word je betrokken in het gevecht van een ander. Jouw mening doet er dan niet toe. Jouw mening kan zelfs meer schade berokkenen. En dus is het in zo’n situatie sterker om niets te zeggen. Dat doet niets af van wie jij bent. Je laat het alleen daar waar het hoort.

En wanneer ik wel mijn stem gebruik, dan doe ik dit met zorg. Ik merk dat ik angstig ben, maar ook moedig. Want ik spreek nu wel uit wat ik voel en waarin ik geloof. Met de kennis dat mijn mening kan worden neergesabeld. Maar ik vertrouw erop dat dit niet gebeurt, omdat ik sterker ben dan ik mezelf vaak laat geloven. En door deze angst recht in de ogen te kijken, door te doen waar ik bang voor ben, wordt dit vertrouwen groter en groter. En uiteindelijk hoef ik niet meer te vertrouwen op mijn kracht, maar geloof ik er in. Dan ben ik er van overtuigd. Ik bepaal zelf wie ik ben. ❤

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.