Nabeschouwing

Het weekend waar ik over schreef in de blogs Eenzaam en Alleen, heeft een behoorlijke impact gehad. Dagenlang kon ik het er nauwelijks over hebben, omdat mijn emoties zo hoog waren dat het voelde alsof ik er in zou verdrinken.

Het was alsof ik met een ruk stilstond in mijn leven. Alles wat op dat moment liep, was ineens op de achtergrond komen te staan. Daar stond ik dan, in het midden van mijn leven, en ik was verdwaald. Ik was niet onrustig of onzeker, maar ik liet me juist opslokken door mijn verdwaald zijn. De acceptatie van het niet weten.

Ik heb een aantal belangrijke inzichten gehad, tijdens het weekend, maar ook na die tijd. Als je de boel de boel laat, is het verrassend wat er dan naar voren komt. Daarover schrijf ik later meer.

Een fijn mens liet me weten dat ze geraakt was door mijn verhaal. Ze stond vooral even stil bij het gevoel dat ik gehad moest hebben. Het gevoel dat ik tijdens het schrijven van de blogs eigenlijk direct al had weggeredeneerd.

Gevoelsmens?

Ik heb mezelf altijd als een gevoelsmens gezien, maar door dat gesprek realiseerde ik me dat dat niet helemaal juist was. Mijn gevoel delft namelijk vaak het onderspit. Mijn hoofd neemt direct de leiding over, als de situatie een te grote impact heeft op mijn wezen. Daarmee neem ik als het ware afstand van wat er daadwerkelijk in mijn hart zit. Ik word een buitenstaander, die observeert en beoordeelt. En die – nog kwalijker – veroordeelt (zelfs dit zinnetje!).

Het stemmetje van mijn gevoel is heel zacht geworden. Het laat zich zien door de tranen waartegen ik vecht. Het laat van zich horen door de veranderende acties. Waar ik eerst vol overtuiging koos voor het ene, kijk ik nu weer om me heen op zoek naar richting.
Een kernwaarde die ik heb ontdekt, is verbinding. Hieronder valt liefde, hulpvaardigheid, genegenheid, ontspanning, authenticiteit. Verbinding is het sleutelwoord, waarom ik maar blijf proberen gelukkig te worden, terwijl ik het ook gewoon kan zijn.

Verbinding met mezelf

Ik mis de verbinding met mezelf.

Mijn hoofd vindt daar wel wat van. Aan de ene kant vind ik dat heel erg, omdat het me het gevoel geeft dat ik tekortschiet. Tegelijkertijd geeft het me ook hoop, want ik weet het nu in ieder geval!

En door deze kennis, heb ik al een aantal keren mijn grenzen heel rustig en krachtig kunnen aangeven. Ik heb me teruggetrokken uit een aanbod, omdat er nieuwe informatie boven water kwam, welke mijn idee beïnvloedde. Ik ben niet akkoord gegaan met een collega die probeerde werk op mij af te schuiven. Ik heb mezelf de ruimte gegeven om te slapen als ik moe was, ook al was er nog zoveel af te strepen op mijn te doen-lijstje. Ik heb een mezelf toebedeelde taak losgelaten, omdat ik er niet genoeg voldoening uit haalde.
Terwijl je dit leest, vraag je je misschien af hoe het nu met mijn gevoel zit, want alles wat je zojuist gelezen hebt, is nog steeds afkomstig van de denker in mij. Dat klopt. Gevoel is niet wat zich niet altijd laat verwoorden. Tenminste, dat is hoe ik het zie. En dat geeft ook niet. Wat ik nu hier met jullie deel, is denk ik evengoed waardevol. ❤

Dit blog is het vervolg op Eenzaam en Alleen.

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.