Nature Quest (deel 2)

Ik werd de volgende ochtend wakker van het licht en de vogeltjes, die luid tsjirpend de dag aankondigden. Verrast omdat ik geen moment wakker was geweest gedurende de nacht, en ik me eigenlijk best uitgerust voelde, draaide ik me op mijn rug. Het bed voelde nu heerlijk warm en ik wilde ‘m eigenlijk nog niet verlaten.

De grond voelde koud tegen mijn voeten en ik trok bibberend mijn slippers aan. Eerst maar eens naar de wc. Toen een grote slok water en ik vond dat het tijd was om me aan te kleden. De zon leek af en toe iets door de wolken te komen en ik kon niet wachten om weer buiten plaats te nemen.

Water met citroen

Ik zou niet gaan eten deze dagen, maar ik merkte dat mijn lichaam er ook niet echt naar vroeg. Ik schonk mezelf een glas water aangelengd met citroen in en bereidde me voor op de zure smaak. Ik verwachtte dat ik het niet lekker zou vinden, maar mijn lichaam reageerde er goed op. Het was eigenlijk best oké, en gaf me voor nu precies wat ik nodig had.

Buiten genieten

Oké, schoenen en vest aan, jas dichtknopen, petje op en naar buiten. Ik legde twee handdoeken op de stoelen, die best wel koud aanvoelden en ging zitten. De pony’s waren helemaal achterin de weide. Ik zag ze amper en dus besloot ik naar het wolkendek te kijken. Dat stroomde traag maar zeker langs, des te hoger ik keek des te sneller ze voorbij dreven. Mooi gezicht, realiseerde ik me, ook al zag ik amper het blauw van de lucht.

De wind was er nog steeds en doordat de zon nog achter het huisje stond, zat ik in de schaduw. Ik verlangde naar een warmere plek. Een paar meter rechts voor het huisje lichtte het gras helder groen op. De zon liet me zien waar ik kon gaan zitten. Ik verhuisde mijn twee stoelen en mijn fles water en genoot van de komende momenten waarop de zon achter de wolken verscheen en mijn lichaam deed gloeien. En het waren slechts momenten, maar misschien juist door die korte periodes kon ik des te meer ervan genieten.

Vogels doen gewoon wat vogels doen

Hoewel ik geen idee van de tijd had, voelde ik aan mijn lichaam dat het op een gegeven moment wat meer nodig had. Ik besloot naar binnen te gaan en merkte opnieuw toen ik de deur achter me sloot dat ik wat verkleumd was. Ik schonk weer een glas water met citroen voor mezelf in en ging op de bank zitten. Grappig dat me toen pas opviel dat er een kleine verwarming aanwezig was. Die stond uit natuurlijk, maar dat was snel geregeld. Ik hield mijn handen ervoor en even stelde ik me voor dat ik bij een haardvuur zat. Wat was dat genieten.

Ik keek uit het raam en zag een klein vogeltje met een zwart maskertje en een rood borstje. Driftig hippend en weer weg fladderend Toen was er een wat groter vogeltje. Mooi bruin met een beige buikje met bruine stipjes. Deze stak regelmatig haar kop naar voren en leek dan in de derde versnelling te gaan, een halve meter vooruit en toen weer tot een halt komend. En dan plots met haar snaveltje in de grond. Ze was aan het jagen, zo leek het. Geen idee of vogels dat doen. De wind nam weer toe, en ik genoot ervan om te zien hoe het de vogels niet deerde. Ze deden gewoon hun ding.

Stappen zetten

Later die dag zat ik buiten en moest ineens weer denken aan een artikel die ik eerder had gelezen. Over een vrouw met trombose. In de benen dan maar. Even wat bewegen. Ik stelde mezelf een uitdaging. Ik ga duizend stappen zetten op dit klein terras. Ik begon te tellen. Eerst liep ik gewoon, toen liep ik een tijdje met opgetrokken knieën en daarna liep ik zwalkend alsof ik telkens met twee mooie rondjes een x maakte. En telkens als ik bij de honderd kwam, deed ik extra vinger omhoog in mijn zakken. Naarmate ik dichterbij de duizend kwam, realiseerde ik me dat het eigenlijk best eenvoudig is je volledig te focussen op een ding. Ik genoot ervan dat ik deze tijd had voor mezelf dat ik dit soort onzinnige uitdagingen kon aangaan.

Tijd voor een dutje

Ik voelde mijn lichaam lekker tintelen toen ik weer ging zitten en ademde even diep de frisse lucht in. Het viel me op dat de pony’s nog steeds ver weg aan het grazen waren en ik voelde me eigenlijk best erg moe. Ik keek naar de lucht, zoekend naar de zon omdat dat het enige aanknopingspunt was in het bepalen van de tijd. Ongeveer dan.

Ik vermoedde dat het ergens halverwege de middag was. Tijd om een dutje te gaan doen. Ik ging weer naar binnen en werd verwelkomd door de warmte van mijn huisje. Terwijl ik mijn schoenen uit trok en op het lege bed ging liggen, voelde ik de zonnestralen tegen mijn rug. En binnen no time was ik vertrokken.

Wordt vervolgd in blog Nature Quest 3.

Dit blog is een vervolg op blog Nature Quest (deel 1)

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.