Nature Quest (deel 3)

Ik werd wakker en voelde opnieuw de warmte tegen mijn rug. Mijn voeten voelden koud, dus die trok ik iets omhoog tot ik de warmte ook daar voelde. Ik had dorst en moest plassen. Eerst maar eens wat water. Ik bleef daarna nog even liggen. Het was lekker, zo’n droomloze slaap. Ik voelde me niet suf, maar wel heerlijk ontspannen. Eigenlijk wilde ik niet opstaan, maar ja mijn lichaam dacht daar anders over. Tijd voor een pitstop!

Pony voor het hek

Ik wilde weer voor het raam gaan zitten, kijken naar de vogeltjes, toen mijn aandacht plots naar de weide ging. Direct voor het hek stond een pony. Ze keek me recht aan. Ik bleef staan waar ik stond en draaide me naar haar toe. Ik wilde haar niet afschrikken. Ze liet haar hoofd een aantal keren knikken en blies dan de haren uit haar ogen. Soms zette ze haar hoef even opnieuw neer. Het ging allemaal heel teder, alsof ze wilde zeggen dat ze me zag en dat ik dichterbij mocht komen. Heel voorzichtig zette ik een stap naar de deur. Weer knikte ze heftig en draaide toen even haar hoofd naar rechts waarbij ik zag dat ze me nog steeds aankeek. Ik deed de deur open en begon zacht tegen haar te praten. Ze was prachtig. Mooie lange blonde lokken en een zacht lichtbruine huid. Aan alles voelde ik dat dit een moeder was. Later bleek mijn gevoelens te worden bevestigd, toen een prachtig even mooi lichtbruin gekleurd veulen haar aandacht vroeg en zij zich weer van mij verwijderde.

Veulens om te bewonderen

Acht veulens heb ik van dichtbij mogen bewonderen die avond. Behalve de lichtbruine, waren er ook drie met een donkerbruin hoofd en een wit achterwerk met prachtige stippen erover. Er was een middelbruine, de kleinste van het stel. Er waren nog een aantal die zowel beige als bruin waren. En er was een beige gekleurd veulen met donkere, haast zwartgekleurde manen, die elke avond een race-momentje hield met het lichtbruine veulen. De volwassen dieren waren even prachtig. Twee schimmels, een blanke met een bruine broek aan, een witte met een donkerbruin hoofd en achterkant. Natuurlijk was daar ook de mooie merrie die mij naar buiten lokte en een dier dat haar evenbeeld leek, even mooi en rustig grazend. Er was een bruine merrie met zwarte manen en een bruin dier met lange lichtblonde lokken.

Een hengst gaf mij inzicht

Een van de schimmels was een volhardende hengst. Keer op keer wilde hij op de zus van de liefdevolle moeder die mijn aandacht vroeg. En keer op keer kreeg hij nul op request. Hij brieste. Hij hinnikte. Hij galoppeerde. Alles om maar de aandacht te krijgen, maar ze moest er niets van hem. Zo rustig als ze stond te grazen, zo rustig liep ze ook van hem weg. Het stel gaf me een mooi inzicht. De hengst wil iets en gaat er voor. Ook al is het moeilijk, ook al ervaart hij weerstand. De merrie was als het leven. Ze doet gewoon haar ding. Het gaat niet om wat de hengst wil. Het gaat om wat er is. Hoe ga je mee in wat er is? Geef je op, of zet je door? Welke wegen zijn er te bewandelen naar het geluk?

De derde en laatste dag van mijn Nature Quest

Dag drie brak aan. Na een nacht van slecht slapen en meerdere keren wakker te zijn geweest uit spannende dromen, voelde ik me slap. Ik had niet de fut om me aan te kleden en besloot eerst wat water te koken, en deze aan te lengen met agavesiroop. Ik was in de overtuiging geweest dat ik ahornsiroop had gekocht, zoals mij was geadviseerd, maar dit was het geworden. En ik zou het ermee doen.
Het moment dat ik de geur tot me nam, en de warme vloeistof door mijn keel gleed was heerlijk. Ik merkte dat mijn lichaam direct reageerde. Het leek wat op te peppen. Voorzichtig blies ik in de beker en nam ik nog een slok. Ik keek naar buiten. Hoe laat zou het zijn? Het was zo bewolkt dat er geen zonnetje te zien was. Voor mijn gevoel was het rond negen uur. Nog twaalf uur en dan zou ik worden gehaald.
Toen mijn beker leeg was, ben ik nog even gaan liggen. Dat voelde goed, om mijn lichaam even de tijd te geven de vloeistof te verteren.

Ik ben de tijd helemaal kwijt

Tegen de tijd dat ik in mijn kleren buiten stond, moest het toch al tegen elven lopen. Grappig hoe je een tijd bedenkt, terwijl er geen enkele indicatie is waaruit dit blijkt. Het was koud en ik besloot weer wat rondjes te gaan lopen. Ik had amper driehonderd stappen gezet, toen de regen mij vergezelde. Ik nam plaats onder het afdakje en genoot van de frisse geur die de regen met zich mee bracht. Het miezerde wat, maar de vogeltjes lieten zich opnieuw niet van de wijs brengen. Stilletjes keek ik hoe ze soms racend, en soms hippend door de hoge plukken gras hun weg vonden. Het was een mooi gezicht. Ook hier gaat het leven gewoon door.

Wees met wat er is

Die middag zag ik een miniscuul uitziende varen. Het was waarschijnlijk gewoon een soort gras, maar ik werd er blij van. Het voelde zachter dat het eruit zag en ik besloot er voor te gaan zitten en een oefening te gaan doen. De oefening heet wijsheid van de natuur. In gedachten begon ik tegen de mini-varen te praten. Ik had een duidelijke intentie meegenomen. Ik wilde creëren. Een fijne baan. Een fijne relatie. Ik hoorde mezelf denken dat ik het zo graag wilde, maar dat ik niet wist hoe. Ik wilde gelukkig zijn. Ik wilde genieten van mijn werk. Ik wilde een relatie, maar was bang dat het er niet in zou zitten. Ik liep helemaal leeg. Alle gedachten die ik had over mijn intentie, bracht ik naar de mini-varen. Ik bleef heel even zitten. Had ik alles gezegd? Toen stond ik op en ging aan de andere kant van het plantje zitten. Ik sloot mijn ogen en wachtte. En toen kwamen daar de woorden: Stop met willen. Wees met wat er is. Alles is goed.
Het raakte me enorm en ik werd erdoor ontroerd. Het klopte. Ik was aan het vechten. Het was nog altijd niet goed genoeg. Het paste niet in wat ik verwachtte en daardoor wees ik het af. Maar het leven geeft je niet altijd wat je wilt. Het geeft je wat je nodig hebt.
Wees met wat er is. Dat is pas liefde.

De hengst hinnikte weer. Ik glimlachte. Het was hem weer niet gelukt, maar wat was het heerlijk dat hij het bleef proberen. En ik realiseerde me dat ongeduld alleen maar in je hoofd zit. Ongeduld bestaat niet in het oog van het universum. Het is het afwijzen van dat wat er is. Het is het niet accepteren dat je in een fase tussen ‘niet meer’ en ‘nog niet’ zit. Ongeduld zit in mijn hoofd en ik kan ervoor kiezen om mijn focus er niet op te leggen. Ik kan ervoor kiezen om te zijn met wat er is.

Dankjewel voor mijn Nature Quest

En zo heb ik mijn Nature Quest afgesloten. Met hernieuwde inspiratie om het leven te leven zoals het bedoeld is. Om meer te zijn in plaats van te doen. Om te genieten van wat er is, van wat ik doe en wat ik ervaar.

Dank je wel mooie krakende boom. Dank je wel hitsige hengst en ongeïnteresseerde merrie. Dank je wel mini-varen. Het was fijn om in jullie gezelschap te mogen zijn. 

Dit blog is het vervolg op Nature Quest (deel 1) en Nature Quest (deel 2).

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.