Nee

Wanneer je mij leert kennen, dan zul je merken dat ik vrijwel nooit ‘nee’ zeg. Als je me vraagt te helpen, dan laat ik alles vallen en kom ik direct bij je staan met de woorden ‘wat kan ik voor je doen?’ Ik vind het fijn om er te zijn voor mensen. Met raad en daad. Ik luister, geef advies, troost, motiveer, ondersteun en onderneem actie. Ik wil dat het goed gaat met de mensen om me heen.

Nu zou je kunnen zeggen dat dit komt omdat ik een groot hart heb, en ja, dat is ook deels wat ik voel. Ik voel veel liefde, waardering en respect. Maar er is ook een stukje van mijzelf wat gevoed wordt door anderen. Dat stukje van mijzelf wat ik amper aandacht schenk, om verschillende redenen. Ik vind dat stukje niet zo bijzonder. Niet zo interessant. Ik wil niet een blaaskaak zijn, of arrogant, of iemand die alleen maar neemt. Dat stukje van mezelf is mijn eigenwaarde.

Afhankelijk van anderen

Mijn eigenwaarde is in veel situaties afhankelijk van anderen. Ai, dat is pijnlijk om toe te geven. Maar ik zeg het toch, ik ga hier met de billen bloot. Ook omdat ik weet dat acceptatie van dit bewustzijn de eerste stap is naar een andere omgang met mijn eigenwaarde.
Doordat ik mijn eigenwaarde nauwelijks aandacht schenk, ben ik makkelijk te misbruiken. Ik verlang namelijk naar meer eigenwaarde. Ik wil graag goed genoeg zijn. Ik wil graag de moeite waard zijn. Mooi zijn. Interessant zijn. Ik hou mezelf voor dat men door hun waardering mij mijn eigenwaarde schenkt. En daarom moet ik er voor hen zijn. Ik denk dat men het dan goed met me voor heeft. Voor wat hoort wat. Of iets in die trant. En meestal is dat ook zo. Maar niet altijd.

Zelfs als het gebeurt, dan geloof ik het nog niet. Ik ben er toch altijd voor hen? Ik heb het vast verkeerd begrepen… Het is vast niet zo bedoeld… Het neemt altijd even wat tijd voordat het bij mij duidelijk wordt. Ik haal dan verschillende herinneringen naar voren en analyseer ze. Kan het dan echt zo zijn dat ik er met open ogen in ben getuind? Die waarheid slaat dan in als een bom.

De prijs die ik betaal

Ik neem mezelf vervolgens voor wat meer afstand te nemen. Ik besef me dat ik mezelf heb misbruikt. Ik neem me voor wat meer te denken aan mezelf. Wat tijd te nemen voordat ik ‘ja’ zeg. Me te realiseren dat er mensen zijn die onbewust kwaad kunnen doen. Maar het voelt zo… niet ik! Ik wil niet zo wantrouwend in het leven staan. Ik wil er voor mensen zijn, ook al zijn ze dat niet altijd voor mij. Is dit dan de prijs die ik er voor betaal? En is die prijs dan misschien niet te hoog?
Ja. En nee, niet per definitie. Ja, de prijs die ik betaal voor geloven in de goedheid van de mens, is te worden geconfronteerd met de pijnlijke waarheid dat ik niet altijd dezelfde liefde, waardering en respect krijg. En nee, die prijs hoeft niet te hoog zijn.
In feite is die prijs nu wel te hoog. Ik voel me gekwetst. Ik ben verdrietig en teleurgesteld. Maar niet door wat de ander deed. Dat is slechts de aanleiding geweest. Ik ben gekwetst, omdat ik een heel belangrijk stukje vergat zelf toe te voegen. En dat is mijn eigen bevestiging, mijn eigen geloof, in wie ik ben. Dat ik sterk ben, dat ik liefdevol ben, dat ik waardig ben.
Mijn eigenwaarde kan door niemand aan mij worden gegeven. Niemand behalve ikzelf.

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.