Onderbuikgevoel

Sommige mensen noemen het intuïtie, anderen noemen het hun onderbuikgevoel. Bij mij voelt het alsof ik in het oog van de storm sta, waar het kalm en sereen is. Waar de wereld om me heen het niet lijkt te begrijpen en zij de storm zijn, ben ik volledig zeker bent van mijn keuze. Het is iets dat ik niet uit kan leggen, en ergens wil ik het ook niet. Het voelt gewoon goed en dat is alles wat er is.

Dit onderbuikgevoel is er bij iedereen, maar vaak op de achtergrond. Bij mij was dat jarenlang ook zo. Nu nog wel eens. We drukken het weg, omdat we verwachtingen van anderen willen waarmaken, of die van onszelf.

Stress? Een onrustige maag? Welnee, we hebben gewoon iets teveel gegeten gisteren. Vandaag even rustig aan met de lekkernijen, dan komt dat ook wel weer goed.

Verdrietig? Omdat we niet de liefde hebben van degene waar wij wel liefde van hadden willen krijgen? Ach, welnee, er zijn meer vissen in de zee. Er komt wel weer een ander.

Ziek? Thuisblijven? Nee hoor, we willen onze collega’s toch niet afvallen… en die ene klus moet nu toch echt gedaan worden!

100%

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Al onze emoties komen naar buiten, maar lang niet altijd zoals we het verwachten. Vaak vinden we het dan ook nog een ergernis, en balen we ervan dat we ons niet 100% voelen. En dat is het ook precies: We voelen niet 100%. We zijn ons niet bewust van ons lichaam. Van de signalen die het afgeeft.

Waar word je blij van? Waar word je verdrietig van, of boos? Hoe voelt dat in jouw lichaam? Wat voelt goed en wat niet? Die antwoorden zijn niet altijd makkelijk te krijgen. Het vergt oefening, want je lichaam kan voelen als normaal. Die strakke schouders? Die hoofdpijn? Dat onrustig kloppend hart? Dit zijn signalen, die te linken zijn aan situaties. Soms blije situaties, maar ook soms momenten van stress of boosheid.

Het is niet weg

Het is zo makkelijk om de andere kant op te kijken. Te doen alsof het er allemaal niet is. Het weg te wuiven. Maar daarmee is het niet weg. Nee, het blijft bij je. Sluimerend in je onderbewustzijn. En de fysieke klachten kunnen na verloop van tijd steeds heftiger worden. Maar je denkt dat het allemaal wel meevalt, dat het niets met elkaar te maken heeft en je verzint allerhande smoezen waarom je geen aandacht hoeft te schenken aan wat er echt binnen in je gebeurt.

Je doet daarmee jezelf tekort. En niet zo’n klein beetje ook. De verbinding met jezelf wordt steeds slechter. In het begin is er ruis op de lijn maar uiteindelijk is de verbinding verbroken. En dat terwijl het contact met jezelf het fijnste is dat je kunt hebben. De rust, het begrip, de liefde. Niemand anders kan je dat geven…

** Wordt vervolgd **

Dit blog is het vervolg op Verbinding.

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.