Perceptie

Afgelopen maandag gebeurde mij iets. Het was niets wereldschokkends. Niets ernstigs. Zelfs niet eens iets echt noemenswaardig. En toch wijd ik er een blog aan. En dat doe ik in de stijl van ‘Sliding Doors’, een film uit 1998 met Gwyneth Paltrow, die al sinds jaar en dag een favoriet is.

Het een…

Afgelopen maandag stapte in – na een supergezellig weekend – toch wat te laat in de auto. Het was bijna kwart voor acht en ik kwam er tot mijn schrik achter dat ik, hoewel ik het me vrijdags al had voorgenomen, ik totaal was vergeten om te tanken. Ja hoor, dat heb ik weer, verzuchtte ik, terwijl ik me afvroeg of ik nog op tijd kon komen door gewoon niet te gaan tanken. Maar ja, wat als ik onderweg stil kwam te staan zonder benzine? Hoe lullig is dat, om daarvoor de anwb te bellen? Ze zagen me al aankomen. En wat moest ik dan zeggen tegen mijn collega’s? Er zat niets anders op. Tanken… Mopperend startte ik de auto en zette ‘m in zijn achteruit. Door mijn haast zag ik een fietser over het hoofd, die een plotseling draaimanouvre maakte, om mijn auto te ontwijken en het niet kon nalaten nog even de vinger op te steken. Met het hart in mijn keel ging ik dit keer iets langzamer naar achteren. Verdorie, Janet, let nou toch op.

Twijfel

Bij het tankstation aangekomen, stapte ik uit en door alle stress twijfelde ik ineens of ik nog wel genoeg geld op mijn rekening had. Ik vloekte inwendig en net nadat ik me had ingelogd op de app van mijn bank, besefte ik me dat ik eventueel altijd mijn creditcard nog achter de hand had. Oké, tanken maar. Afrekenen. En gaan met die banaan. Ik keek op het klokje in mijn dashboard. Als het een beetje mee zat, zou ik misschien maar een paar minuten later zijn. Misschien zou men het niet eens opvallen dat ik aan de late kant was. Ik zuchtte diep en reed opgelucht de weg weer op. Ineens gingen er een tweetal rode lampen voor mij aan. “Ah nee, he!” Riep ik uit. Ook dat nog. De brug ging open! Inwendig vloekte ik. Waarom ging ik niet gewoon wat vroeger weg? Waarom breng ik mezelf toch ook altijd in zo’n positie? Ik heb ook altijd pech.

Smoesjes

Toen ik eenmaal door kon rijden was het acht uur. Ik zou zeker weten te laat komen, maar nog steeds wilde ik er niet aan geloven. Als ik nu maar gewoon door kon rijden, dan zou het vast wel goed komen. Ik bedacht allerlei smoesjes over waarom ik later zou zijn. Een file. Een probleem met de auto. Ik had me verslapen! Dat laatste klonk me wel plausibel.

En toen was daar… de tractor. Dat irritante, grote en vooral erg langzame ding, dat volledig mijn weghelft blokkeerde, en weigerde me de ruimte te geven om in te halen. Of nee… dat waren natuurlijk de auto’s die vanuit tegengestelde richting kwamen. Waar ze voorheen nergens te bekennen waren, leek de stroom aan auto’s nu eindeloos. Briesend zat ik achter het stuur. Ik kon wel janken. Ik voelde me zo’n stumper….

En nu spoelen we even terug….

Of het ander…

Afgelopen maandag stapte ik – na een supergezellig weekend – toch wat te laat in de auto. Het was bijna kwart voor acht en ik kwam er tot mijn schrik achter dat, hoewel ik het me vrijdags al had voorgenomen, ik totaal was vergeten om te tanken. Ik stuurde een berichtje naar een collega en ging op pad. Eenmaal getankt, stond ik amper vijftig meter verder al weer stil: de brug ging open. Ik glimlachte om de gedachte die ik had. Ik voelde geen stress, zoals ik in het verleden ervaren had als ik niet voldeed aan dat plaatje van ‘perfect zijn’. Ik zou immers te laat op het werk zijn, en ik vond dat vroeger echt heel storend als me dat over kwam.

Lachen

De gedachte die ik had, was echter een andere. Ik glimlachte omdat ik dacht dat ‘ongeluk altijd in driëen kwam’ of zoiets… ik ben nooit goed geweest in spreuken en gezegden.
Tegen de tijd dat de brug mij weer toestond verder te rijden, kwam ik amper een honderd meter en een rotonde verder achter een tractor te zitten. Toen heb ik ronduit zitten lachen, ik alleen in de auto. Het moet vast grappig geleken hebben, maar ik vond het gegeven hilarisch. Want hoe machtig zijn je gedachten eigenlijk, nietwaar? Ik had natuurlijk op dit moment in volledige stressmodus kunnen zitten, ik had kunnen schelden, tieren en mezelf op de kop kunnen geven, maar niets van dit alles. Ik accepteerde gewoon dat het zo was. Ik had een berichtje gestuurd dat ik later was. Ik had lekkers bij me om het ‘goed te maken’… tja, ergens is dat stemmetje er ook nog steeds ;)… en ik was onderweg naar het werk, gezond, blij en veilig.
Ik was twintig minuten te laat en werd alsnog even vriendelijk ontvangen als altijd.

Jouw gedachten vormen jouw leven

Ik besefte me hoeveel je eigen gedachten je leven vormen. Ik ben lief naar mezelf. Ik ben goed voor mezelf. Ook al is de wereld soms niet lief voor mij, ook al zijn mensen soms niet lief tegen mij. Ik weiger de wereld te zien als een slechte plek. Ik weiger mensen te bestempelen als slecht. Mensen doen zoals zij weten hoe ze moeten doen. Mensen zijn zich vaak niet bewust hoe ze overkomen. Ik weet zelf ook niet altijd hoe ik overkom. En dat is oké. Het belangrijkste is hoe je over jezelf denkt. En deze situatie afgelopen maandag heeft me doen beseffen hoeveel ik al mezelf ben gaan leren accepteren met al mijn tekortkomingen.

De oplettende lezer heeft mogelijk al in de gaten dat de tweede situatieschets gebaseerd is op de werkelijkheid. Echter, het moet gezegd worden… was het tien jaar geleden, dan was de eerste mijn waarheid geweest. Wat heerlijk dat ik daar niet meer ben!

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.