Real Talk…. kinderwens

Als je een kinderwens hebt en jouw leven niet voldoet aan de maatschappelijke gangbare norm (huisje, boompje, baby), komt er een hoop bij kijken om deze wens alsnog in vervulling te laten gaan. Ik duik in dit blog in mijn voorbereidingen op het alleenstaand moederschap, wat uiteindelijk overging in het voorbereiden op het ouderschap tezamen met mijn partner.

Een kind alleen is niet zó even geregeld…

Een aantal jaren geleden heb ik onderzocht of ik in mijn eentje mijn kinderwens kon laten uitkomen. Ik kwam terecht bij een kliniek. Onderdeel van dat traject aldaar is een verplicht gesprek met een psycholoog. Een goede zaak, want er komt een hoop op je af en het is goed te checken of jouw verwachtingen realistisch zijn en je toe bent een grote stap zoals het alleenstaand moederschap.

Na het gesprek had ik er toch een wat nare smaak aan over gehouden. De onderwerpen die aan bod kwamen, gingen veel verder dan waar ik me op had voorbereid. Had ik al nagedacht over hoe ik mijn kind ging vertellen dat er geen papa was? Hoe zou ik omgaan met alle vragen die het kindje zou hebben over hoe het verwekt is?

In mijn naïviteit dacht ik dat de vragen vooral zouden gaan over mij en hoe sterk ik in mijn schoenen stond om dit traject zonder partner aan te gaan, of ik een goed netwerk om me heen had voor de lastige momenten, hoe ik om zou gaan met de teleurstelling als het zwanger worden niet (direct) zou lukken, hoe ik überhaupt keek naar mijn leeftijd en resterende vruchtbare jaren?

Voorbereiden op wat er komen gaat..

Nu ik zelf moeder ben geworden op de meest gangbare manier – ik vond een fijne partner en werd na verloop van tijd zwanger – denk ik terug aan dat gesprek van toen.

Ik besef dat mijn gevoel nog altijd is dat het gesprek tekort schoot. Tijdens mijn zwangerschap heb ik het belang ervaren van een goed netwerk. Mijn partner die me ’s nachts bij stond als ik krampen had of als ik me zorgen maakte over het kindje. Mijn zus die met me ging wandelen. De familieleden en vrienden die me de ruimte gaven voor mijn emoties. 

Ik weet niet of ik dit alleen had kunnen doen, maar misschien beter gezegd: ik denk niet dat ik goed voorbereid zou zijn. Hoe zou ik zijn omgegaan met het moment dat het kindje zich had aangediend? Wie had mij op dat moment bijgestaan? Had ik mezelf echt volledig vrij en ontspannen gevoeld om zoiets intiems met vertrouwen te doorstaan? De kans is groot dat het verdriet om het gemis van die partner juist op dat moment in alle hevigheid zou zijn teruggekomen. En daarmee de onrust of ik wel de juiste keuze had gemaakt, of ik wel goed genoeg was, of ik er wel klaar voor was…

De dagen, nee, weken na de bevalling heb ik als heftig ervaren. Ook dat stukje heb ik gemist tijdens het gesprek. Kun je je überhaupt voorbereiden op de fysieke pijn, de emotionele rollercoaster, de mentale onrust?

Zo weinig Real Talk 

Het is natuurlijk niet alleen maar aan de psycholoog om je hier op voor te bereiden. Het is dan ook niet mijn intentie om met een beschuldigende vinger te wijzen. Wat ik juist probeer duidelijk te maken, is dat het vervullen van je kinderwens zoveel meer behelst dan je van tevoren verwacht.

Mijn ervaring is gebaseerd op de gangbare weg, die van met een partner en waarbij het ’zomaar‘ is gelukt. Als ik al merk hoe weinig ’real talk‘ ik heb mogen ervaren, hoe moet dit dan zijn voor alle vrouwen waarbij het op de niet-gangbare manier gaat/zal gaan? De vrouwen die kiezen voor alleenstaand moederschap, de vrouwen waarbij het niet zomaar lukt, de druk die een kinderwens op een relatie kan hebben, de vrouwen die een niet-stabiele relatie hebben, de vrouwen die een kind ’nemen‘ omdat het hoort, omdat het de logische volgende stap is in hun relatie, omdat ze de druk ervaren van een maatschappij die gezin hoog in het vaandel heeft staan.

Let’s be real

Mijn boodschap zou zijn: let’s be real! Laten we gewoon open en eerlijk met elkaar spreken over onze (al dan niet bestaande) kinderwens, over wat zwangerschap en bevalling met je lichaam, geest en emoties doet, over de uitdagingen die het ouderschap heeft en waarom juist jij als (toekomstige) ouder bewust wilt kiezen voor ouderschap of juist niet. Laten we eerlijk zijn, zodat we weloverwogen kunnen besluiten wat bij ons past, maar vooral ook dat het worden en zijn van ouders soms ronduit moeilijk en heftig is.

Laten we loskomen van wat er verwacht wordt en wat ’hoort‘.

Laten we ophouden het ouderschap te verheerlijken, en alle kinderloze mensen hiermee een k-gevoel te geven (of ze nu wel of niet zelf een kinderwens hebben). En tot slot: laten we vooral ook blij zijn voor de mensen die bewust kiezen géén ouders te worden. Elk leven heeft de potentie om een prachtig voorbeeld te zijn, als men open en eerlijk durft te zijn over wie ze zijn.