Rijk

Deze tijd van het jaar is de tijd van het geven. We kopen met z’n allen massaal cadeaus voor onze geliefden en we geven het massaal weg met Sinterklaas of Kerst. We halen extra veel lekker eten in huis en zorgen voor gezelligheid door kerststukjes, extra feestverlichting en een mooie versierde boom. Wij zijn vrijgevig en voelen ons gelukkig.

Dat op zichzelf maakt de maand december tot een mooie tijd. Er zit echter ook een addertje in het gras…

In deze maand willen we nog wel eens geconfronteerd worden met een te kleine portemonnee voor de dingen die we willen kopen. Om ons heen zien we nieuwe feestoutfits, we zien advertenties voor loterijen, die je miljoenen beloven – als je alleen maar besluit mee te doen. We zien dure cadeaus voor de kinderen, die we de wereld willen geven omdat we zoveel van ze houden.

Intentie

En keer op keer moeten we de beslissing nemen, gaan we de koop doen, of besluiten we voor iets goedkopers te gaan? Gaat het om de intentie, of om de prijs?

De meesten van ons zullen direct zeggen dat het om de intentie gaat. Makkelijk zat! En als we denken aan wat een ander voor ons koopt, zijn we veelal ook dankbaar om het gebaar, en niet zozeer om het prijskaartje.

Echter, als het gaat om iets wat we zelf voor een ander willen kopen, dan is die lijn niet zo duidelijk. Voor mij niet in ieder geval.

Uit liefde

Ik zou mijn laatste centen uit willen geven uit liefde voor een ander. Op zo’n moment is het makkelijk om te vergeten, dat ik de rest van de maand ook nog de gebruikelijke onkosten heb en dat ik me niet altijd goed heb voorbereid op de onvoorziene prijskaartjes.

Ik wil wel ‘ja’ roepen op elk uitje dat gepland wordt. Ik wil ‘hebben!’ roepen op elk cadeau dat ik in de winkel zie liggen, en waarbij ik direct iemand in gedachten heb, die dit zou kunnen waarderen.

Maar dat kan niet. Mijn buidel heeft nu eenmaal een bodem. Het geld is ooit op en vaak sneller dan ik wil.

Factoren

Wanneer ik me dat realiseer, voel ik me vaak gefrustreerd. Ik voel me beperkt en minderwaardig. Ik zoek dan externe factoren om de schuld te geven voor mijn tekort. Een opleiding met een niveau waar werkgevers veelal op neerkijken, niet genoeg ambitie of lef om te gaan voor beter betaalde functies, niet door gaan studeren toen het nog kon…

En mag ik even zeggen, dat al deze factoren, ofwel mijn gedachten hierover, heel oneerlijk zijn? Ze hebben niets te maken met een waarheid waar ik baat bij heb. Integendeel, ze hebben alles te maken met een manier waarop ik mezelf saboteer. Voor mij is het door deze gedachten namelijk bijna onmogelijk om stil te staan bij wat voor overvloed ik heb, omdat ik alleen maar zie wat ik tekort kom.

Ik ben rijk

Ik ben namelijk rijk.

Geld betekent niets in het rijkdom dat ik heb. Hoeveel ik ook van mijn rijkdom aan een ander geef, ik blijf rijk. Het lijkt – nu ik terug kijk op het afgelopen jaar – zelfs dat mijn rijkdom is verdubbeld nu ik het heb weggegeven. Het is een rijkdom, die ik niet kan uitleggen. Het is onaantastbaar. Het kan enkel gevoeld worden. In je hart.

En ik wil het blijven weggeven. Er zijn zoveel manieren waarop je dit namelijk kunt doen. Ik zie het aan het gezicht van degene die ik een complimentje geef. Hun ogen, die gaan stralen, is een stukje rijkdom van mij, dat nu hen toehoort. Ik voel het terugkomen door een omhelzing of een vriendelijk woord.

Ik raak mijn rijkdom nooit kwijt. Ik word alleen maar rijker. Dat is wat het leven met mij doet. Dat is wat liefde met mij doet. Lieve lezers, laten we samen schatrijk worden!

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.