Rouwen

Door de komst van internet, is de wereld heel klein geworden. We weten tegenwoordig binnen enkele uren wat er aan de andere kant van de wereld gebeurd is. Als ik vandaag kijk naar wat er aan nieuws binnengekomen is, dan gaat het over 21 doden bij gasexplosie in China, 150 huizen afgebrand op Madeira, een vlammenzee op een Canadese snelweg door ontplofte vrachtwagen, MS Mode is failliet, en een scheidsrechter krijgt klappen van een speler… en dat is slechts de homepage van nu.nl. Niets doorgeklikt, maar alleen de eerste pagina bekeken.

Jeetje, waar gaat het heen met de wereld? Dat is inderdaad een gedachte die er door je heen kan schieten op zo’n moment.

Bloedvergieten

In januari 2015 werd er een aanslag gepleegd op de redactie van Charlie Hebdo. In november 2015 was Parijs slachtoffer van aanslagen op meerdere locaties. En in maart 2016 valt Brussel ten prooi aan de wandaden van een aantal misleide mensen. In juni en juli van dit jaar waren Istanbul en Nice aan de beurt. En wie kan de aanslagen vergeten in New York in 2001, Madrid in 2004, Londen in 2005?

Niet alleen terreurorganisaties, maar ook onze eigen kinderen spelen een rol in het bloedvergieten. In 1999 op Columbine Highschool, in Littleton, Colorado (USA), in 2002 op Johann Gutenberg school, in Erfurt (Duitsland), in 2007 op Virginia Tech, Blacksburg, Virginia (USA), in 2011 op een basisschool te Rio de Janeiro (Brazilië), en in datzelfde jaar op een jongerenkamp te Tyrifjorden, Buskerud (Noorwegen). Niet alle daders van de genoemde aanslagen waren kinderen, maar er waren altijd kinderen bij betrokken.
Zelfs een bezoek aan de bioscoop kan je fataal worden, zo blijkt uit het nieuws in juli 2012, wanneer er in Aurora, Colorado (USA) iemand de bezoekers van een Batman film beschiet. En recentelijk weten ook de mensen in Orlando (USA) dat ook een bezoek aan een nachtclub riskant kan zijn.

Permanente staat van rouw

De wereld lijkt hierdoor in een permanente staat van rouw te zitten. Er sterven elke dag mensen door onrecht, en die mensen kennen we meestal niet eens. De manier waarop ze sterven, zorgt echter voor een golf van verontwaardiging. We haken daarbij ook in op de manier waarop we rouwen. Verontwaardiging over de mogelijkheid je profielfoto te kleuren om solidariteit te tonen met Parijs. Want ‘er is net een aanslag geweest in Ankara en niemand kijkt daar naar om.’ Iedereen rouwt om de kleine vluchteling, die aanspoelt in Griekenland, maar niemand maalt om de dagelijkse kindslachtoffers in Syrië. Of zo wordt dan beweerd.

Het is om gek van te worden.

Rouwen om de mensheid

En daarom, lieve mensen, heb ik besloten om te rouwen om de mensheid. Niet om de afkomst van de slachtoffers, niet om de geografische ligging van het verdriet. Ik weet dat wat er gebeurt in de wereld, ons bang maakt. Ik weet dat het ons het gevoel geeft dat het elk moment ons kan overkomen. Of onze geliefden. Ik weet dat er mensen zijn die niet het beste met ons voor hebben, en dat deze mensen dus ook niet goed voor henzelf kunnen zorgen. Emotioneel gezien vertonen we allemaal barstjes, soms gebroken, en soms niet meer heel te maken.

Zelfdestructieve keuzes

Ik rouw om de zelfdestructieve keuzes die wij maken, maar dat deel uitmaakt van wie wij zijn. Wijzelf maken keer op de keer de keuze voor haat of liefde. En kiezen om te moorden is haat. Het is zelfdestructief, maar datzelfde geldt voor het kiezen om te geloven dat de wereld naar de hel gaat. En daar doe ik niet aan mee. Nee. Gewoon simpelweg nee. En dat betekent niet dat ik blind ben voor wat er gebeurt, of dat ik ongevoelig ben voor het verdriet van een ander. Nee, juist het tegenovergestelde. Ik geloof dat door te rouwen om de mens in het algemeen dat ik daardoor juist meer zie en juist meer liefde heb. Het is niet een kwestie van ‘wij zijn goed, en zij zijn fout’. Het is een kwestie van ‘wij zijn gelijk.’ We zijn het beste en het slechtste in de mens. Wij zijn één. En op dit moment lijden we. Op dit moment missen we liefde. Liefde voor onszelf, liefde voor de ander, liefde voor de wereld. ❤

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.