Sorry

Wat zeggen we toch eigenlijk vaak sorry. Tegen elkaar, uit gewoonte, uit voorzorg, veelal onbewust. Je onderbreekt iemand. Sorry. Je stoot tegen iemand aan. Sorry. Je laat iemand schrikken. Sorry. Je hebt iemand iets uit handen genomen. Sorry. Iemand verbaast zich in jouw aanwezigheid. Sorry.

Betekent het woord op zichzelf nog wel iets? Wat bedoelen we er eigenlijk nog mee?

Sorry is een vorm van schuld bekennen, van spijt betuigen, van verantwoordelijkheid nemen voor ongepast gedrag. Echter, wanneer iemand daadwerkelijk te ver is gegaan en excuses op zijn plaats zijn, dan is enkel en alleen het woordje ‘sorry’ niet meer genoeg. Dan zou je nog beter ‘het spijt me’ kunnen zeggen. Biedt toch iets meer dan ‘sorry’. Klinkt wat meer gemeend. Raar toch?

Gewoonte

Ons gebruik van ‘sorry’ doet me denken aan het gebruik van ‘I love you’ in Amerika. Daar wordt het ook te pas en te onpas gebruikt. Het wordt gezegd als afscheid, als halfslachtige poging om iets goed te maken, uit gewoonte. Het voelt daardoor minder speciaal, minder gemeend als iemand daadwerkelijk van je houdt. Dan moet het ineens met een andere ondertoon of met een groots gebaar, zoals een complete liefdesbetuiging, met bij voorkeur nog een ring erbij ook.

Ik ben me de laatste tijd ervan bewust hoe vaak ik sorry zeg, maar dat eigenlijk helemaal niet bedoel. Het is haast een vage variant op beleefdheid. Als iemand mij niet direct de eerste keer begrijpt, dan heb ik daar toch geen spijt van? Als iemand iets opvalt over wat ik heb gedaan, dan voel ik me daar toch niet schuldig over? We maken het vaak beladen door het woordje sorry, en de reactie die dat woordje weer teweeg brengt ‘nee, niet nodig!’… Door te pas en te onpas het woordje sorry te gebruiken, creëer je een waas van onzekerheid. En dat is toch eigenlijk best jammer.

Zouden we ons niet een ander woordje kunnen laten ontvallen…? Zoals… ‘Oeps!’ Dat zou veel passender zijn. En ook leuker. Want in plaats van dat je dan een soort van onderdanige houding aanneemt, houd je het luchtig. En dat is het in veel situaties ook gewoon. 

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk. 

Janet

Ik ben een woordenkunstenaar, een levensgenieter en een Grootse Zelf ontwikkelaar. Ik hou van woorden, ik kan ervan leren, ermee spelen en raken. Wel altijd positief, want ik hou ervan om een ander een goed gevoel te geven. Het leven geeft me veel inspiratie om te voelen, te leren en te delen. Het is zo bijzonder en waardevol om mensen te stimuleren, motiveren en inspireren om hun Grootsheid te omarmen. En ik leer daarbij altijd weer dat Liefde de drijvende kracht is.