Verbinding

Als mens zoeken we verbinding. Ik geloof dat dit één van de sterkste drijfveren is van het mens zijn. We zoeken verbinding. Met elkaar. Met de wereld. Met onszelf.

En dat is soms nog knap lastig. Los van de misverstanden tussen twee mensen of tussen twee bevolkingsgroepen, los van de goede bedoelingen en de beste intenties kunnen we ongewild toch zorgen voor dat onze verbinding juist wordt verbroken.

Ook verbinding met jezelf is moeilijk, en dat is misschien nog wel het meest verwarrend aan het mens-zijn. Je leeft immers al jarenlang met jezelf. Hoe kun je nu niet weten wat er in jou om gaat? Hoe kun je nu niet weten wat belangrijk voor jou is, waarvoor je leeft?

Wie we moeten zijn

Al van jongs af aan, leren we wie we moeten zijn. Dit wordt ons ingegeven door de maatschappij, door onze opvoeders, door onze meesters en juffen. We zien op tv wat wenselijk gedrag is en wat onacceptabel is binnen onze cultuur.

We zien wat voor effect het heeft als we ons gedragen zoals het hoort, en als we ons misdragen. Zo meten we onszelf een ideaalbeeld aan. Als we ouder worden, zijn het niet meer andere mensen die ons vertellen wie we moeten zijn, maar zijn we het zelf.

We vinden dat we slimme keuzes moeten maken, dat we moeten sparen, dat we moeten rekening houden met momenten van schaarste, dat we aankopen doen die zuinig in gebruik zijn, maar ook die een bekende naam hebben, omdat we daar vertrouwen in hebben.

We vinden dat we een mening mogen hebben, maar dat we soms onze mening moeten inslikken, omdat we bang zijn onze baan te verliezen, omdat we bang zijn een vriend te beledigen, of omdat we simpelweg niet geloven dat onze mening er toe doet.

Teleurstelling

Veel van onze ideeën zijn niet van ons, en daardoor weten we op een gegeven moment niet meer wat we willen of wie we zijn. We hebben een knagend gevoel dat er iets niet lekker zit. Wellicht zijn er fysieke signalen – stress, hartkloppingen, vermoeidheid, hoofdpijn, humeurschommelingen – maar het kan ook simpelweg een gevoel van ontevredenheid zijn. Het gevoel dat je vast zit in een leven dat niet het jouwe zou moeten zijn. Het gevoel dat je meer had moeten zijn, meer had moeten doen en dat je jezelf in feite een teleurstelling vindt.

Dat is een hele pijnlijke erkenning; eentje die ik een aantal jaren geleden heb moeten doen. Het was nodig stil te staan bij de erkenning, want door te accepteren dat dit is waar ik stond, kon ik zoeken naar manieren waarop ik kon komen waar ik wilde zijn. Maar ja… dan moet je eerst weten waar je wilt zijn! En dat is best lastig. Hoe doe je dat? Wat vindt JIJ nu echt belangrijk? Velen van ons zullen direct dingen roepen, die – als ze er later op terug kijken – eigenlijk toch niet zo belangrijk vinden. Een schoon huis. Een goedbetaalde baan. Een fijne partner.

Zeg nou zelf, als je dat ECHT belangrijk vind… waarom heb je het dan niet? Ook hier zijn weer tal van excuses te geven, en ook die zijn weer te ondermijnen als je er heel eerlijk tegen in durft te gaan.

Ik volg mijn geluk

Voor mij geldt nu één ding, en dat is een hele sterke. Ik volg mijn geluk. En dat doe ik door rust te nemen, tot mezelf te komen, en door stil te staan bij wie ik wil zijn en dat blijft een kwestie van vallen en opstaan.

Hoe je concreet verbinding krijgt met jezelf, is door te doen waar jij gelukkig van wordt.

Stap 1: je onderbuikgevoel opmerken.

Stap 2: je gedachten horen.

Stap 3: je hart volgen.

** Wordt vervolgd **

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.