Visualisatie

Eerder schreef ik over een keuze, die ik wilde maken. Inmiddels heb ik gekozen en heb ik mijn nieuwe route uitgestippeld. De route is niet recht-toe-recht-aan. Er zijn altijd zijwegen in de vorm van afleidingen, angst en ongevraagde meningen. Soms zul je van je pad afgebracht worden.

Afgelopen week heb ik zo’n zijweg genomen. Het was afleiding. Mensen in mijn directe omgeving lieten weten het moeilijk te hebben en dat confronteerde me met een realisatie over mijn eigen leven. Toen nam ik de route richting angst. Ik realiseerde me dat er teveel speelde, dat ik nu echt niet een keuze kon maken. Het was niet de juiste tijd ervoor. Zorgen, verdriet en onrust raasden langs me. De kilometers die ik maakte waren lang. Telkens weer zag ik het bordje voorbij komen met de eindbestemming die ik wilde, maar ik durfde de afslag niet te nemen. De weg waar ik nu op reed, kende ik. Het was een veilige weg, overzichtelijk en rustig, maar ik was hier niet gelukkig. En dus besloot ik te parkeren, even een pauze.

Twijfel

Ik weet wat ik wil. Of toch niet?
Ik kies en sta achter mijn keuze. Of toch niet?
Ik twijfel. Of toch niet?

Zucht.

Schrijven

Ik besloot te gaan schrijven. Dat helpt mij altijd om duidelijkheid te krijgen in mijn gedachten. Ik probeerde enkel te schrijven, en niets aan te passen. Wat ik ook schreef, het was goed. Uiteindelijk heb ik twee brieven geschreven. Beide gericht aan mezelf, maar vanuit twee verschillende perspectieven. De ene brief was van mijn oudere ik, die besloten had keuze A te maken. De andere brief was van mijn oudere ik, die keuze B had besloten te volgen. De visualisatie was niet moeilijk. Zonder erover na te denken, vlogen mijn vingers over het toetsenbord en schreef ik de woorden die ik mijn huidige zelf zou willen vertellen.

Liefde en geluk

Brief 1 was vol met liefde en geluk. Het was een brief, die vertelde over haar daadkracht en haar moed. Het vertelde over de moeilijke momenten, die consequenties waren geweest van haar keuze. De schrijfster vond het belangrijk dat ik wist waar ik aan zou beginnen, maar dat het me zoveel zou brengen. Ze had ontzettend veel getwijfeld, maar had uiteindelijk nooit spijt gehad van haar keuze.

Angst

Brief 2 was van een schrijfster die zich had laten leiden door angst. Nu terugkijkend moest ze ook toegeven dat ze – op het moment dat ze de keuze maakte – ook geweten had dat ze bang was. Maar ze had zichzelf verteld dat er andere kansen zouden komen. Het einddoel kon nog steeds bereikt worden, maar niet op deze manier. Uiteindelijk was het mislukt. Ze probeerde uit alle macht om mijn huidige ik te overtuigen dat haar leven goed was geweest, maar het was duidelijk dat ze iets miste.

En dat was het.

Dat maakte alles duidelijk. Nog steeds heb ik niet alle antwoorden. Nog steeds heb ik vragen, en heb ik twijfels, maar deze zijn anders nu ik in een soort berusting terecht ben gekomen.

Het eerstvolgende bordje dat mijn bestemming aangeeft, is de afslag die ik ga nemen. Ook al is de weg onzeker, ook al zijn er beren op de weg, ook al zijn er blokkades. Ik weet waar ik heen wil en ik ga alles doen wat in mijn macht ligt om die bestemming te bereiken. Het is mijn weg, eentje die ik voornamelijk alleen zal moeten rijden. Soms zal ik iemand meenemen voor een deel van de reis. Niet alleen voor het gezelschap, maar ook voor de steun, die ik bij tijden echt wel nodig zal hebben. Dit is een lange rit, eentje vol onzekerheden en angsten, maar ik weet dat dit mijn reis is. Dit is mijn groei, en mijn leven… en het is een fantastisch avontuur. 🙂

 

Dit blog is in aangepaste vorm eerder verschenen op Ik kies geluk.